[คิมหันต์]

ไอ้คนดี (เวลล์ = Well) ทิ้งภาพหลวงพ่อพระมหาอานทูกานตา ขนาด ๑ ฟุต พร้อมกรอบไม้หนักอึ้ง และประคำลูกลานยาวท่วมหัวซะแล้ว อาตมาคว้าใส่ย่ามตัวเอง แล้วเดินตามพ่อเจ้าประคุณที่จ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง คงจะอายที่ทำอะไรน่าเกลียดต่อหน้าครูบาอาจารย์..!

ชั่วโมงที่สองพวกเราแวะปัสสาวะข้างทาง ท่านนาวินหายศีรษะไปไหนก็ไม่รู้..? เด็กบ้านนอกอย่างท่านน่าจะเดินเก่งกว่า หรือว่ามัวแต่ปลดทุกข์หนักอยู่ ขณะที่นั่งรอนั้น ท่านป๊อปกับท่านตู่เอาน้ำมันว่าน ที่ซื้อมาจากรอยพระพุทธบาทเมืองมินบู นวดขาตัวเองเป็นการใหญ่...

รอจนเบื่อก็ไม่เห็นท่านเจ้าอาละวาดมาซะที ตอนเริ่มเดินทางรองเท้าของท่านขาด ต้องเดินเท้าเปล่า มัวแต่กระย่องกระแย่งเป็นคุดทะราดเหยียบกรวดอยู่กระมัง ? พวกเราเดินทางต่อจนไปถึงปากทางเข้าบ้านเต็งเง หยุดรอกันตรงนี้อีกครั้ง...

รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ จนกระทั่งทิดจิตรทนไม่ไหว เดินหายไปในหมู่บ้าน ไม่นานก็เดินตะโกนมาแต่ไกล “อาจารย์ครับ..ไม่ต้องรอแล้วครับ.. ครูบาน้อย (ท่านนาวิน) ล่วงหน้าไปแล้ว ขี่เกวียนไปด้วย ชาวบ้านเขาว่าคงจะลัดป่ามา เจอเกวียนเข้าเลยไปกับเขา...”