[เถรี]

เพราะว่าศีลพวกเราสามารถรักษาได้ทุกสิกขาบทอยู่แล้ว ทั้งไม่ละเมิดศีลด้วยตัวเอง ไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นทำ ไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นกระทำ

ในเรื่องของปัญญา พวกเราแม้ว่าจะสามารถใช้ปัญญาได้แค่ระดับต้น ๆ โดยการพิจารณาจากสัญญา ก็คือความจำได้หมายรู้ของตนก็จริง แต่ก็จัดว่าเป็นปัญญาในระดับจินตามยปัญญาแล้ว

ในส่วนที่สำคัญก็คือว่าสมาธิของเรามีกำลังเพียงพอหรือไม่ ? ถ้ากำลังสมาธิเพียงพอ สภาพจิตมีความแหลมคมว่องไว ก็จะไปควบคุมศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ในขณะเดียวก็จะไปเสริมปัญญา ให้มีกำลังในการตัดกิเลสเป็นสมุจเฉทปหานลงได้

ดังนั้น..ถ้าหากพวกเราจะชำระใจของตนให้ผ่องใสจากกิเลส ในระดับการปฏิบัติของตนในปัจจุบันนั้น ให้เน้นเรื่องสมาธิเป็นหลัก เมื่อสมาธิทรงตัวจนถึงที่สุด ไปต่อไม่ได้แล้วก็คลายกำลังใจออกมา เพื่อพิจารณาให้เห็นสภาพความเป็นจริงของร่างกายนี้ ของร่างกายผู้อื่น ของโลกนี้ ของสรรพวัตถุธาตุทั้งหลาย

ว่ามีความเกิดขึ้นในเบื้องต้น เปลี่ยนแปลงแปรปรวนไปในท่ามกลาง และสลายตัวไปในที่สุด ระหว่างที่ดำรงคงอยู่ก็ประกอบไปด้วยทุกข์เป็นปกติ และท้ายสุดก็ไม่สามารถยึดถือมั่นหมายเป็นตัวเป็นตนได้ ต้องมีการเสื่อมสลายพังไป ไม่มีเหลือ เมื่อเป็นดังนั้น..เราก็ควรที่จะหาทางล่วงพ้น จากความไม่เที่ยง ความเป็นทุกข์ ความไม่มีอะไรเป็นตัวตนเหล่านี้ ก็คือทางที่หลุดพ้นไปสู่พระนิพพาน

เมื่อพิจารณาจนกำลังใจมั่นคงแล้วก็เอาใจของเราเกาะพระนิพพาน หรือเกาะภาพองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเอาไว้ ตั้งใจว่าถ้าเราต้องตายลงไปเมื่อไร เราขอมาอยู่กับองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่พระนิพพานแห่งเดียวเท่านั้น

ลำดับต่อไปก็ให้ทุกท่านตั้งใจดูลมหายใจเข้าออกของตนเอง พร้อมกับคำภาวนาหรือภาพพระของตนตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้ยินเสียงสัญญาณบอกหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี
วันศุกร์ที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๕๔