[เถรี]

"พวกด่านใต้น้ำก็มีให้ใช้น็อตขนาด ๖ หุนยาวประมาณ ๕ นิ้วหรือ ๖ นิ้ว เกลียวตลอด ๒ ตัว กลั้นหายใจแล้วดำลงไปไขให้สุดด้วยมือเปล่า ใต้น้ำกว่าจะควานหารูน็อตเจอ กว่าจะไขเข้าไปได้ เพื่อนที่ตกเพราะว่าฉลาดน้อยไปหน่อย พูดง่าย ๆ ก็คือเมื่อคลำไปเจออันแรก ไขเข้าไปได้หน่อย คลำเจออันที่ ๒ ก็ไขไปหน่อย แล้วใช้ ๒ มือหมุนพร้อมกัน ถ้าใช้มือเดียวไม่ทันแน่นอน แต่เขาไขตัวหนึ่งสุดแล้วค่อยไปไขอีกตัวหนึ่ง ก็เลยไม่ทัน

ถ้าหากว่าฉุกเฉินหมดท่าจริง ๆ เขาให้เป่าลมหายใจออกจากปากให้แรงที่สุดเท่าที่จะแรงได้ แล้วงับกลับเข้าไปใหม่ ช่วงที่เราเป่าออกมา น้ำตรงหน้าจะเป็นช่องว่างอยู่วูบหนึ่ง เราสามารถที่จะดึงเอาลมหายใจเก่ากลับเข้าไปแล้วอยู่ต่อได้อีกหน่อย เทคนิคแบบนี้พวกเราคงไม่ได้ใช้กันหรอก

บางทีถ้าฝึกดำน้ำลึกก็หลงน้ำ ว่ายไป ๆ ไม่รู้ด้านไหนบนด้านไหนล่าง เพราะว่าร่างกายโดนแรงอัดของน้ำ บีบเอาไนโตรเจนเข้าไปในเส้นเลือดมากก็จะเริ่มมึนงง สมองไม่ค่อยทำงาน...จะหลงน้ำ ถ้าคนช่างสังเกตก็ดูพวกปลา พวกสาหร่าย ถ้าคนไม่ช่างสังเกต มีทางเดียวคือพ่นลมหายใจออกมาแล้วตามฟองอากาศขึ้นมา ไม่อย่างนั้นแล้วหลงว่ายลึกไปเรื่อย ท้ายสุดหมดอากาศก็ตาย

ตอนช่วงนั้นที่ชอบใจที่สุดคือคำภาวนาเหนียวแน่นมาก เป็นการฝึกการภาวนาโดยการเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถ ตอนแรกไม่รู้หรอก ตอนหลังจึงจะเข้าใจว่าเป็นการฝึกฌานใช้งาน เพียงแต่รู้อยู่อย่างเดียวว่า ทำให้เหนื่อยช้าและอดทนมากกว่าเพื่อน ทำให้ต้องโดนเพื่อนถีบให้ร่วง โดนเท่าไรก็ไม่ยอมลง เพื่อนก็จะโดนไปเรื่อย เพราะครูฝึกเขาต้องการให้ล้มลงให้หมด"