[เถรี]

เราต้องตั้งกำลังใจของเราว่า ปีที่ผ่านมาเรามีความผิดพลาดขนาดไหน ปีนี้เราต้องแก้ไขให้ได้ และต้องทำให้ดียิ่งขึ้นกว่าปีที่แล้ว นี่จึงเรียกได้ว่าเป็นนักปฏิบัติที่หวังความก้าวหน้าจริง ๆ ไม่อย่างนั้นแล้ว เราได้แต่ทำ ๆ ทิ้ง ๆ อยู่ตลอดเวลา ความก้าวหน้าในการปฏิบัติก็ไม่มี ไม่ต่อเนื่อง

เราต้องพิจารณาดูว่า ในแต่ละวันเรารักษากำลังใจของเรา ทรงอยู่ศีล สมาธิ ปัญญาได้กี่ชั่วโมง ? เวลาที่เหลือเอาไปทำในสิ่งที่เหลวไหลต่าง ๆ หรือว่าเราตั้งหน้าตั้งตารักษาในศีล สมาธิ ปัญญาของเรา ? ถ้าท่านไปทำในสิ่งต่าง ๆ ที่ค่อนข้างจะเหลวไหลมากกว่า สมมติว่า กลางวัน ๑๒ ชั่วโมง เราทำในสิ่งที่เหลวไหลเกิน ๖ ชั่วโมง แปลว่าเราขาดทุนยับเยิน

เพราะว่าการปฏิบัติทั้งหมด เป็นการสั่งสมกำลัง ทั้งกำลังของศีล ของสมาธิ ของปัญญา เพื่อจักได้ก้าวล่วงกิเลสต่าง ๆ ของเราไปได้ สิ่งที่เราใช้นั้น เป็นการหลอกใช้ในกำลังที่เราสะสมได้ไปในทางทั้งหลายเหล่านั้น จนกำลังที่เหลืออยู่ไม่เพียงพอในการต่อต้านกิเลส ก็จะโดนกิเลสชักจูงได้ง่าย ถ้าใครบกพร่องตรงจุดนี้ ก็ขอให้ระมัดระวังแก้ไขด้วย

จะคิด จะพูด จะทำ อะไรก็ตาม ให้ระวังอยู่เสมอ ว่ากำลังที่สั่งสมไว้จะรั่วไหลไป ทำให้ไม่พอในการกดกิเลสเอาไว้หรือทำลายกิเลส ถ้าท่านสามารถประเมินได้โดยไม่เข้าข้างตัวเอง แก้ไขจุดบกพร่องที่มีอยู่ เสริมสร้างจุดแข็งให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป ถ้าทำอย่างนี้จึงเรียกว่า ศากยบุตรพุทธชิโนรส เป็นผู้ทำดีเพราะหวังความก้าวหน้าจริง ๆ

ดังนั้น..ในวาระขึ้นปีใหม่นี้ ขอให้เป็นฤกษ์ดี ที่ทุกคนตั้งใจไว้ว่า อีก ๓๖๕ วันที่เหลือ เราจะทุ่มเทให้กับการปฏิบัติให้มากยิ่งกว่านี้ นี่เป็นทั้งสัจจะบารมี เป็นทั้งอธิษฐานบารมีของเรา ก็ให้ทุกคนจับภาพพระหรือคำภาวนา ตลอดจนลมหายใจของตนตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้สัญญาณว่าหมดเวลา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันศุกร์ที่ ๑ มกราคม ๒๕๕๓