[ลัก...ยิ้ม]

หลวงพ่อจะปราบพยศในตัวข้าพเจ้า ให้เดินให้ถูกทางที่กำหนดให้ หลวงพ่อจะรู้อะไร ในชะตาชีวิตของข้าพเจ้าก็เหลือจะเดาได้ ความสัมพันธ์อะไรมาจากอดีตก็เหลือจะหยั่งคิดเช่นกัน ข้อเขียนต่อไปจะเปิดเผยให้รู้เป็นขั้นตอน หากติดตามอ่านจนจบกระบวนความ

จากนั้นพวกเราลงมือเตรียมสถานที่ เก็บกิ่งไม้ที่ล้มอยู่เพื่อทำบริเวณให้สะอาด เก็บไม้แห้งมากองรวมกันไว้เป็นกองใหญ่ ตกกลางคืน ขณะที่นั่งพักผ่อนอยู่หลังกินอาหารค่ำแล้ว หลวงพ่อสั่งให้เผากองไม้ที่สุมอยู่ เพื่อให้ได้แสงสว่างและบรรเทาความหนาว แล้วหลวงพ่อได้ขึ้นไปนั่งบนโขดหินที่ยื่นออกมาเหนือกองไฟที่เผาอยู่ด้านล่าง

ในขณะที่กองไฟลุกโชนอยู่นั้น บังเกิดเหตุให้พวกเราตกใจกันจนทำอะไรไม่ถูก สับสนอลหม่านกันทุกคน บ้างร้องไห้ บ้างทรุดตัวลงกับพื้นส่งเสียงเซ็งแซ่ ฟังไม่เป็นภาษา ไม่เว้นตัวข้าพเจ้าเองก็ตระหนกตกใจ สติขาด คุมอารมณ์ไม่อยู่แม้แต่คนเดียว

เมื่อทุกคนค่อยคุมสติได้ ก็มีแต่ความเศร้าโศก อาลัยอาวรณ์ในตัวหลวงพ่อ นั่งดูร่างกายของหลวงพ่อถูกอัคคีเผาไหม้ เห็นน้ำมันเดือด จีวรถูกไหม้ไม่เหลือจนเห็นกระดูกสีขาว เห็นโครงกระดูกสีขาว เห็นโครงกระดูกหลวงพ่อต้องผจญเพลิง เพลิงเผาไหม้ไม่มีเหลือ จากชิ้นใหญ่ กระดูกค่อยเล็กลงจนเป็นผง เราเห็นกันทุกคน

มันเกิดอะไรขึ้น ขณะที่กองไฟกำลังลุกโชนนั้น หลวงพ่อที่นั่งสมาธิอยู่บนโขดหินที่ยื่นออกมา ได้ตกลงมาในกองไฟกองใหญ่นั้น ไฟเผาไหม้ร่างหลวงพ่อ แต่แปลกไม่ได้ยินเสียงร้องของหลวงพ่อเลย ท่านตกลงมานอนนิ่ง ให้ไฟเผาจนหมดทั้งร่าง

ทุกคนตกใจต่อเหตุการณ์ดังกล่าวข้างต้น เมื่อไฟมอดแล้ว คณะได้ปรึกษากันว่าพรุ่งนี้จะเก็บกระดูกหลวงพ่อกลับไปวัด ทุกคนลงความเห็นว่า ไฟได้ไหม้หลวงพ่อมรณภาพไปแล้ว ทุกคนเห็นด้วยกัน เห็นพร้อมกัน เวลาเดียวกัน จับกลุ่มดูไฟไหม้ร่างของหลวงพ่อด้วยตาของตัวเอง เห็นตั้งแต่ต้น ท่ามกลางและในที่สุดเหมือนกัน จึงลงความเห็นเหมือนกันว่า หลวงพ่อได้มรณภาพในกองไฟแล้วด้วยการตกจากโขดหินสู่กองไฟ สิ้นชีวิตแน่นอน

ไม่มีใครคนหนึ่งคนใดที่จะสงสัยในข้อนี้ มีแต่อาลัย เสียใจ คิดต่าง ๆ นานา หดหู่ในดวงจิต อาวรณ์ เศร้าหมอง ห่วงหา ได้รับความทุกข์กันทุกคน เพราะทุกคนเคารพรัก ศรัทธาในตัวหลวงพ่อ เมื่อของรักของหวงต้องจากไป ความเสียใจ ความเศร้าโศก เข้ามาครอบงำเป็นธรรมดา เป็นปกติในโลกธรรม เป็นสัจจะของโลกียวิสัยของปุถุชนสามัญ ย่อมไม่มีอะไรแตกต่าง จากอดีตจนถึงปัจจุบันแม้ต่อไปในอนาคต