[เถรี]

เราลองนึกดูว่า กว่าเราจะโตมาจนป่านนี้ กว่าจะแก่มาจนป่านนี้ พ่อแม่เลี้ยงเรามากี่ปี เรารักพ่อรักแม่เท่ากับไอ้บ้าหรืออีบ้าที่เพิ่งเจอกันหรือเปล่า ? คิดดูให้ดี ๆ ตีเสียว่ากว่าจะบวชได้ ๒๐ ปี พ่อแม่เลี้ยงเรามา เจอหน้าเขาแค่ไม่กี่ครั้งดันหน้ามืดตามัว หัวทิ่มหัวตำ แต่พ่อแม่เลี้ยงเรามาจนเหนื่อยยากแทบตาย เราดันรักไม่เท่าไร ตรงนี้ถูกหรือไม่ถูก ? เราต้องคิดให้เป็น

แต่ก็ว่าอย่างว่านั่นแหละ เรื่องของกามราคะเป็นสิ่งครองโลก สุนทรภู่ท่านบอกว่า อันตัณหาราคะนั้นสาหัส ถ้าใครตัดเสียได้ฉันให้ถอง อุตส่าห์เรียนวิชาหาเงินทอง ก็เพราะของสิ่งเดียวมันเกี่ยวกวน จริง ๆ สุนทรภู่ท้าผิดจังหวะ ถ้าลองมาท้าผมตอนนี้ รับรองโดนถองแน่ ๆ..!

ผมเองก็ตัดไม่ได้หรอก....แต่ว่าป่วยจนไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว เท่ากับตัดไปได้เอง เพราะฉะนั้น..เรื่องอย่างนี้ต้องระวังให้ดี ไม่ใช่อะไรหรอก เณรท่านบ่นร่ำ ๆ ว่าจะสึก เริ่มคึกมากขึ้น ผมก็เลยบอกว่าให้ทำกรรมฐานบ้าง ถ้าเอาแต่กินแล้วนอนเดี๋ยวก็คึกตายหรอก..!

พระพุทธเจ้าตรัสว่าบุคคลที่เกิดมาได้พบกัน ในอดีตไม่เคยมีความสัมพันธ์กันเลยไม่มี อย่างน้อย ๆ ต้องเป็นฐานะใดฐานะหนึ่ง เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นลูก เป็นหลาน เป็นญาติพี่น้อง เป็นเจ้านาย เป็นลูกน้อง เป็นเพื่อนฝูง เป็นบริวาร จะต้องเป็นสักฐานะหนึ่ง

เรื่องของพระพุทธศาสนาเรานั้นไม่มีคำว่าบังเอิญ ทุกอย่างเป็นไปตามกรรมทั้งหมด กรรมดีกรรมชั่วที่เราสร้างมา ถึงเวลาก็จะส่งผลให้เป็น คำว่าบังเอิญไม่มี มีแต่เป็นไปตามวาระกรรมทั้งนั้น ดังนั้น..เราต้องระมัดระวังให้ดีว่า ถ้าหากไม่สร้างกำลังใจให้เข้มแข็งพอ ถ้าเรื่องพวกนี้มา..เราเสร็จแน่..!

จริง ๆ แล้วผมเองตอนเป็นฆราวาส ผู้หญิงล้อมรอบเยอะ แต่ไม่คิดจะไปรักไปใคร่ไยดีเขาหรอก เนื่องจากว่าตอนนั้นผมทำงานแล้ว แต่บรรดาสาว ๆ เขาเพิ่งเรียนจบ ยังไม่มีงานทำบ้าง เรียนยังไม่จบบ้าง เขาอยากไปวัด ในเมื่ออยากไปวัดผมก็มีหน้าที่ไปรับ ไปส่ง แล้วค่ากิน ค่าอยู่ ค่ารถเป็นของผม สตางค์เขาเก็บไว้ทำบุญอย่างเดียว

ผมไปรับไปส่งตรงเวลา จนกระทั่งพ่อแม่เขาไว้ใจ หลายต่อหลายบ้านเห็นผมเป็นลูกเป็นหลานไปด้วย ผมขอยืนยันว่า เอาแมวไปเฝ้าปลาย่าง แล้วมีกติกาว่าห้ามกินนั้น โคตรทรมานเลย..!

จริง ๆ ครับ เพราะเวลาพัก พ่อแม่เขาจัดให้ผมนอนห้องเดียวกัน ผมไม่ใช่ตอไม้นะ มีความรู้สึก แต่ทีนี้ผมดันรู้ตัวเองว่าจะต้องบวช ผมฝึกมโนมยิทธิตั้งแต่อายุยังไม่ครบยี่สิบ รู้เลยว่าอนาคตจะต้องบวช ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม ผมก็รู้เลยว่าผมต้องบวช

ทีนี้นิสัยตัวผมเองนะ ถ้ามีอะไรกับใครผมต้องรับผิดชอบชีวิตเขา ให้ทิ้งมาบวชคงทำไม่ได้ ก็เลยกลายเป็นเครื่องกั้นตัวเองไว้อย่างหนึ่งว่า อย่าไปยุ่งกับเขาเลย เดี๋ยวซวย..เดี๋ยวบวชไม่ได้ ก็เลยกลายเป็นว่าดีเหมือนกัน บางทีการที่เรารู้อะไรล่วงหน้า ก็ช่วยในการตัดสินใจของเราได้เยอะมากเลย