[เถรี]

อาตมาเองชอบการถูพื้นศาลา หรือว่ากวาดใบไม้ เวลาไม้ถูหรือไม้กวาดจะไปซ้ายไปขวา ไปแรงไปเบา ไปยาวไปสั้น เรากำหนดรู้ไปด้วย ทำให้เราทำงานโดยเพลิดเพลิน ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย เพราะสมาธิจดจ่ออยู่กับการเคลื่อนไหวของร่างกาย

ถ้าหากว่าเราสามารถทรงสมาธิในขณะที่เคลื่อนไหวได้ อันดับแรกเลย คือ กองกรรมฐานนั้นจะหนักแน่นมั่นคงมาก ไม่พังง่าย เพราะว่าการเคลื่อนไหวนั้น โดยปกติสำหรับคนทั่วไปจะทรงสมาธิไม่ได้ หรือทรงได้ยาก ในเมื่อเราทรงได้กรรมฐานของเราก็จะพังยาก ทำให้เราสามารถประคับประคองรักษาอารมณ์ที่เราปฏิบัติได้ ให้อยู่กับเราได้ยาวนานกว่าการนั่งภาวนาตามปกติ สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จึงเป็นสิ่งที่เราควรจะซักซ้อมให้คล่องตัวเอาไว้

ส่วนในเรื่องของการทรงฌานตั้งเวลานั้น เป็นการกำหนดจิตให้จำ อย่างเช่นว่าเรานั่งสมาธิลงไป ให้ตั้งใจเลยว่า ๑๕ นาทีนี้เราจะไม่คลายสมาธิออกมา ถ้าบางคนจะนึกเป็นเข็มนาฬิกาวิ่งขึ้นหน้าไป เป็นเลข ๒ หลัก เช่น ๑๕ นาทีก็ได้ เมื่อครบ ๑๕ นาที สมาธิจะคลายออกมาเอง ถ้าเผลอก็จะฟุ้งซ่านไป รัก โลภ โกรธ หลง เลย ถ้าท่านทั้งหลายซักซ้อมแบบนี้ไว้บ่อย ๆ ต่อไปไม่ว่าเป็นเวลาน้อยก็ดีหรือมากก็ดี เราจะสามารถสั่งการได้ว่า จะให้ทรงสมาธินานเท่าไรตามที่เราต้องการ

โดยเฉพาะท่านทั้งหลายที่ต้องมีนาฬิกาปลุก ถ้าหากว่าเราทรงฌานตั้งเวลาได้ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้นาฬิกาปลุกอีก เพราะเราสามารถกำหนดใจปลุกตัวเองได้ทุกเวลาตามที่ต้องการ