[เถรี]

ไปนึกถึงตัวกระผม/อาตมภาพเองตอนเป็นฆราวาส ที่เท่ากับรักษาศีล ๘ ได้ทุกข้อ มีเสียอยู่อย่างเดียวคือตอนกินข้าวเย็น ๑๐ กว่านาทีนั่นแหละ นอกนั้นศีล ๘ ชัด ๆ เลย แล้วก็มานึกว่า "แล้วกูจะรักษาศีล ๕ ไปทำซากอะไรวะ ? ในเมื่อกูก็รักษาศีล ๘ ได้อยู่แล้ว ก็แค่เลิกกินข้าวเย็นก็จบแล้ว"

แต่คราวนี้อย่างอาตมากับญาติโยมบางทีเปรียบกันไม่ได้ พวกเรามีข้ออ้าง อ้างอีกแล้ว เดี๋ยวก็บอกว่า "ผมไม่เก่งอย่างหลวงพ่อ" "หนูไม่เก่งอย่างหลวงพ่อนี่" ไม่ใช่หรอกนะ เรื่องการปฏิบัติธรรมเราไม่ต้องการความเก่ง เราต้องการความบ้า ถ้าบ้าไม่พอ ปฏิบัติธรรมไม่ตลอดรอดฝั่งหรอก คนโน้นว่านิดคนนี้ว่าหน่อยก็ทนไม่ได้ "เราโดนบูลลี่..ต้องเลิก"..!?

เป็นเรื่องแปลกนะ ถ้าสมมติว่าเรากำลังขึ้นบันไดจะไปเป็นเทวดา นางฟ้า จะไปเป็นพรหม จะไปเป็นพระอริยเจ้า หลุดพ้นจนเข้าสู่พระนิพพาน สัตว์นรกข้างล่างกวักมือเรียก ดันโดดลงไปหาเฉยเลย..! แปลกไหม ? ทำไมต้องเชื่อแบบนั้นด้วย ?

แต่ว่าเราต้องทำตัวแบบคนมีปัญญา อย่าทำตัวเป็นคนดีอย่างเดียว จำไว้..ต้องใช้ปัญญาด้วย อย่าหวังดีแต่ประสงค์ร้ายกับคนอื่น "บริษัทนี้กูเป็นเจ้าของ พนักงานทุกคนต้องสวดมนต์ ทำวัตร นั่งกรรมฐานทุกวัน" เอานรกให้เขาชัด ๆ..! เพราะคนที่ไม่ชอบ แล้วนึกปรามาสในใจอย่างเดียว เขาก็ลงนรกไม่รู้จบแล้ว จะไปหวังดีแล้วประสงค์ร้ายอะไรนักหนา อยากทำก็ทำเองคนเดียวสิวะ..! คนไหนอยากประจบเราเดี๋ยวเขาก็ทำตามเองแหละ นี่ตูกำลังว่าใครหว่า ?

เพราะฉะนั้น..อย่าหวังดีแต่ประสงค์ร้าย อย่าเอานรกไปแจกคนอื่น อย่าทำให้กาย วาจา ใจของเราเป็นทุกข์เป็นโทษกับคนอื่น "กลับไปกูจะเลิกเดี๋ยวนี้เลย" โง่ชัด ๆ..! ทำมาตั้งนาน ทำจนพวกนั้นทนได้แล้ว..เลิกทำไม..? เห็นหรือยังว่าจัดการยาก..! เรื่องของการปฏิบัติธรรมเป็นเรื่องของคนที่เป็นปรมัตถบารมี ถ้ากำลังใจไม่เท่ากันจะอยู่ด้วยกันยาก

วัดท่าขนุนมีพระอยู่ ๔๙ - ๕๐ รูป ก็ยังไปคนละทิศคนละทาง บางคนคิดว่า "บวชมากูต้องเอาดีให้ได้" "เห็นบอกว่าวัดท่าขนุนเข้มงวดเคร่งครัดมาก กูต้องไปบวชที่นั่น" แต่บวชแล้วกูก็เบี้ยวระเบียบแม่งทุกข้อ..! แล้วมึงจะมาบวชทำเหี้..อะไรครับ..! ถ้าจะทำตัวแบบนั้นมึงไปบวชวัดไหนก็ได้ "แต่กูอยากได้ชื่อว่ากูเป็นพระดี กูต้องบวชวัดนี้ แต่กูจะไม่ทำอะไรที่หลวงพ่อสั่งสักอย่างหนึ่ง"..!