[เถรี]

คุณบรรเจิดเขามายืนอ่านไป ๆ รู้สึกสนุกขึ้นมา จากยืนค้ำหัวก็นั่งอ่าน ตอนนั้นอาตมาพิมพ์คอมพิวเตอร์อยู่ ใช้คำว่าเขียนแต่จริง ๆ แล้วพิมพ์ นี่แหละ...ท่านสมปองสอนให้เอง อาตมาเองเป็นคนเรียนรู้เร็วมาก สอนคอมพิวเตอร์ท่านมานั่งจิ้ม ๆ ชี้ ๆ ให้ดู ๑๕ นาทีแล้วก็หายหัวไปไหนไม่รู้ ? ที่เหลือปล่อยให้อาตมาทำเอง เกิดมาคอมพิวเตอร์หน้าตาเป็นอย่างไรก็เพิ่งจะเคยเห็น แต่ก็ทำได้ เพราะอะไรรู้ไหม ? เพราะคิดว่า "ไม่ใช่ของพ่อของแม่กู ท่านยังไม่กลัวพัง แล้วกูจะกลัวทำไม ?" เป็นอย่างนี้จริง ๆ ไม่รู้เป็นอะไร บรรดาพวกพี่ ๆ น้อง ๆ มักจะมั่นใจในอาตมามากเลย บอกไปแล้วเชื่อว่าอาตมาต้องทำได้แน่ พอสอนเสร็จแล้วจึงทิ้งไปเลย อาตมาก็นั่งหัดพิมพ์ไป

คุณบรรเจิดอ่านไปเรื่อย ๆ เพราะเพื่อน ๆ เขาเข้าไปคุยกับหลวงพ่อก่อนหลวงพ่อออกรับแขก คุยกันนาน พวกอ่านไปอ่านมาก็ “หลวงพี่ครับ ผมขอซื้อได้ไหมครับ ?” ถามว่า “จะเอาไปทำไมวะ ?” เขาบอกว่า “จะเอาไปลงในหนังสือโลกทิพย์” อาตมาบอกว่า “ไม่ขาย” “ทำไมไม่ขายครับ ?” “กลัวดังว่ะ”

คุณบรรเจิดมองหัวถึงเท้า เท้าถึงหัว แล้วบอกว่า “หลวงพี่ครับ รู้ไหมครับว่าที่เขาลงโลกทิพย์กันอยู่ในปัจจุบันนี้ ถ้าไม่ใช่ครูบาอาจารย์ที่มีลูกศิษย์ลูกหาเต็มบ้านเต็มเมือง แล้วพวกผมเต็มใจลงประวัติให้นะ ส่วนใหญ่ต้องจ้างผมลงทั้งนั้นแหละ แล้วนี่ผมขอซื้อ หลวงพี่ยังจะไม่ขายอีกหรือ ?”

อาตมาฟังแล้วแปลกใจ จึงถามว่าทำไมต้องมีการจ้างกันด้วย จ้างแล้วท่านได้อะไร ? เขาบอกว่า “ฝ่ายโน้นพอทางเราเขียนเชียร์ให้ คนก็จะคิดว่าเป็นพระดี ก็แห่กันไปทำบุญ เขาได้สตางค์ ผมขายหนังสือได้ แล้วพอคนเขาเรียกร้องมา ผมจัดทัวร์ไป ผมก็ได้เงินอีกรอบหนึ่ง มีแต่ได้ทั้งคู่” จึงบอกว่า “เออ..ดีเหมือนกัน อย่างนั้นคุณก็ไปให้เขาจ้างลงต่อไปก็แล้วกัน แต่อาตมาไม่ขายว่ะ วาระยังไม่ถึง เดี๋ยวจะโดนคนรุมทึ้งตายตั้งแต่ยังไม่ทันจะแก่”