[เถรี]

นี่เป็นเรื่องอันตรายที่สุด เพราะว่าถ้าอย่างพวกเรามีคนแวดล้อมประมาณนี้หรือมากกว่านี้ในแต่ละครั้ง ลักษณะที่เขาเรียกว่าได้ยศ ก็คือมีคนคอยยกย่องให้ใหญ่กว่า เราก็จะไปหลงตาม พระดี ๆ เสียมาเยอะต่อเยอะแล้ว โดยเฉพาะเสียตรงที่เริ่มคัดลูกศิษย์แล้ว คนนี้ยศใหญ่เอา คนนี้รวยเอา คนนี้เป็นดาราเอา คนนั้นจนไม่เอา ขี้เหร่ไม่เอา..ไปเรื่อย..เป็นอย่างนั้นจริง ๆ แล้วท้ายสุดแทนที่จะช่วยยังพระศาสนาให้เจริญ ก็กลายเป็นประจบเอาใจโยม โดนอาบัติรับประทานอยู่ทุกวันเพราะประจบคฤหัสถ์

แต่เวลาที่ท่านยืนอยู่ตรงจุดนั้นท่านมองไม่เห็น แล้วยิ่งถ้าเป็นใหญ่มาก ๆ คนที่จะกล้าเตือนก็ไม่มีด้วย พระพุทธเจ้าถึงได้ตรัสว่ากัลยาณมิตรแทบจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนักปฏิบัติ โดยเฉพาะกัลยาณมิตรที่เป็นครูบาอาจารย์

รู้ไหม กัลยาณมิตรประกอบด้วยคุณสมบัติอะไรบ้าง ?
๑) ปิโย มีความน่ารักน่าเชื่อถือ น่าคบหา น่าเข้าใกล้

๒) ครุ มีความหนักแน่น คืออารมณ์ใจมั่นคง ไม่ขึ้น ๆ ลง ๆ ประเภทเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ใครอยากจะเข้าใกล้

๓) ภาวนีโย เป็นผู้ใฝ่หาความเจริญก้าวหน้าอยู่เสมอ ๆ ไม่ปล่อยตัวเองให้เป็นน้ำนิ่งแล้วก็กลายเป็นน้ำเน่า

๔) วตฺตา รู้จักใช้ในคำพูดคำกล่าว ก็คือรู้กาลเทศะ ว่าจังหวะไหนควรจะสอนอย่างไร ไม่ใช่ถึงเวลาก็ใส่ให้มั่ว ผิดตรงนั้น ล่อตรงนั้นเลยก็ไม่ได้ ต้องดูเหตุการณ์ด้วย อย่างของที่วัดท่าขนุน ถ้ารู้ตั้งแต่ตอนกลางคืนว่าเขาทำอะไรไป แต่จะไปด่าตอนกลางคืนก็ไม่ได้ ตอนช่วงเช้าทำวัตรเสร็จก็ด่าไม่ได้ เพราะว่าเพิ่งทำกรรมฐานมา กำลังใจกำลังทรงตัว ถ้าหากว่าออกไปบิณฑบาต ชาวบ้านจะได้บุญมาก แต่ถ้าเราด่ากระจายเสียตั้งแต่ตรงนั้นเท่ากับเราไปทำลายความดีของเขา จะจัดการตอนเย็นก็ไม่ได้ เพราะช้าเกินไป แก้ไขเหตุการณ์ไม่ทัน ก็ต้องจัดการเสียในระหว่างวันคือตอนเพล อย่างนี้เป็นต้น

๕)วจนกฺขโม อดทนต่อวาจาได้ ลูกศิษย์จะงี่เง่าเศร้าซึมขนาดไหน นินทาว่าร้ายขนาดไหนก็ต้องปล่อยหูทวนลม ต้องเป็นคนหูหนัก ไม่เป็นคนหูเบา

๖) คมฺภีรญฺจ กถํ กตฺตา สามารถอธิบายขยายความข้อธรรมที่ลึกซึ้งได้ ไม่ใช่ได้แต่ผิว ๆ ลูกศิษย์ได้ฌาน ๔ อาจารย์ยังแค่ฌาน ๒ ก็เจ๊ง อธิบายเขาไม่ถูก

๗) ข้อสุดท้ายสำคัญมาก ๆ โน จฏฺฐาเน นิโยชเย ไม่ชักนำศิษย์ไปในทางที่เสียหาย เขาได้ดีก็โมทนาด้วย มีแต่ส่งเสริม ไม่ใช่ถึงเวลาแล้วก็ฟันเขาทิ้ง