[หยาดฝน]

แต่เมื่อผ่านการเผาของแดด การชะของฝน การพัดของลม โครงกระดูกใหม่ ๆ ก็ค่อย ๆ เก่าลง ๆ
ท้ายที่สุดเส้นเอ็นที่ยึดกระดูกอยู่ก็เปื่อยสลายไป ปล่อยให้โครงกระดูกกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง

กระโหลกศีรษะกลิ้งไปทางหนึ่ง ฟันหลุดไปทางหนึ่ง กรามล่างหลุดไปทางหนึ่ง กระดูกต้นคอที่ช่วยให้เราก้มได้ก็หลุดไปอีกทางหนึ่ง

กระดูกหัวไหล่หรือที่เรียกว่าไหปลาร้า กระดูกท่อนแขน กระดูกข้อศอก กระดูกแขนท่อนล่าง กระดูกข้อมือ กระดูกฝ่ามือ ตลอดจนกระดูกเล็บมือ แล้วย้อนมาดูกระดูกซี่โครงที่มีกระดูกหน้าอกและสันหลังยึดอยู่ ซี่ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ที่ ๔ ที่ ๕ ที่ ๖ ที่ ๗ หลุดเป็นข้อ ๆ กลิ้งเกลื่อนพื้น