[ลัก...ยิ้ม]

สำหรับท่านที่อยากรู้เรื่องจากประสบการณ์ของหลวงพ่อที่ข้าพเจ้าได้ฟัง จนจดจำแทบไม่หมด ทั้งพิสดาร ตื่นเต้น สนุก ฟังไม่เบื่อ *ทั้งมีความสงสัยตามประสาคนชอบท้าทายให้ต้องตามพิสูจน์* ทั้งนี้เพราะหลวงพ่อรู้อุปนิสัยของข้าพเจ้าจากฌานสมาธิของท่าน จึงเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟังเพื่อปูทาง ชักนำให้ข้าพเจ้าเดินให้ถูกทาง ไม่หลงผิด และจูงใจให้ใคร่อยากรู้ อยากเห็นด้วยตนเอง มันก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ มันท้าทายความอยากรู้ อยากเห็น อยากทดลอง อยากเห็นจริง

จากที่หลวงพ่อได้พบกับข้าพเจ้า หลวงพ่อเริ่มออกจากวัดมากขึ้น ไปเยี่ยมข้าพเจ้าที่บ้านพักอยู่บ่อย ๆ แทบจะทุกเดือนก็ว่าได้ อยู่พักครั้งละหลาย ๆ วัน จึงจะกลับวัด ท่านจะเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ได้รับรู้ ให้นำไปปฏิบัติ ล่อหลอกให้เกิดศรัทธา มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ท่านเมตตาให้กับข้าพเจ้ามากที่สุดคือ การลงอักขระในกายให้ทุกครั้งที่พบท่าน ทุกวันที่หลวงพ่อพักอยู่ที่บ้าน (ก่อนข้าพเจ้าจะไปทำงาน) หลวงพ่อฉันอาหารไม่ยาก จึงไม่เป็นภาระอันใด ตอนเช้าหลวงพ่อถือบาตรออกไปโปรดสัตว์ ท่านอยู่ง่าย พูดน้อย (ยกเว้นเมื่อข้าพเจ้าพบกับท่าน)

เป็นเรื่องแปลกเพราะได้ทราบมาว่า โดยปกติท่านไม่ใคร่ออกจากวัด เคร่งปฏิบัติ ไม่ขาดแม้แต่วันเดียว อยู่ที่บ้าน เราไปทำงาน ท่านเข้ากรรมฐานทั้งวัน กลับมากี่ครั้งเห็นท่านนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่เคล็ด ไม่เมื่อย เหมือนก้อนหินก้อนหนึ่ง บางคืนเห็นท่านนั่งทั้งคืน บางคืนท่านไปเดินหน้าบ้านพักทั้งคืน

อีกเรื่องหนึ่ง ถามชาวบ้านข้างวัดว่า หลวงพ่อเล่าอะไรให้ฟังบ้าง ชาวบ้านบอกท่านไม่พูด ถามคำตอบคำ ท่านเป็นเช่นนี้มาตลอด ข้าพเจ้าถามหลวงพ่อว่า “ทำไมมาหาข้าพเจ้าบ่อย" ท่านตอบว่า "ต่างคนต่างมีหน้าที่” แล้วท่านไม่พูดอีก ยิ้มให้ด้วยความเมตตา ซึ่งคำตอบนั้น ข้าพเจ้าไม่เข้าใจจนบัดนี้