[เถรี]

ส่วนใหญ่แล้วคนไทยของเราห่างพระศาสนามาก ถ้าโยมสังเกตดู พี่น้องมอญพม่าที่เข้ามาทำบุญที่วัดนี้ ระดับ ๗๐ - ๘๐ ปีหอบหิ้วจูงกันมา นั่งรถเข็นกันมาก็มี ระดับ ๕๐​ - ๖๐ ปีก็มี ระดับ ๓๐ - ๔๐ ปีก็มี ระดับ ๒๐ กว่าปีก็มี ระดับ ๑๐ กว่าปีก็มี เด็กที่ไม่ถึง ๑๐​ ขวบก็มี ส่วนที่พ่อแม่หอบมา อุ้มมา จูงมา ขวบหนึ่ง สองขวบก็มี ยังแบเบาะอยู่ก็มี

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้เราจะเห็นว่า พวกเขานั้นในทุกระดับอายุ ในทุกระดับชั้นของญาติ เขาได้กระทำการส่งต่อวัฒนธรรมทางพระพุทธศาสนาอย่างเข้มข้นและเข้มแข็ง เพราะว่าเขาทำแบบนี้ให้ลูกให้หลานเห็นตั้งแต่ลืมตาดูโลก บางคนเกิดมา ๒ วัน ๓ วัน ยังคอพับคออ่อน พ่อแม่ก็อุ้มเข้าวัดมาแล้ว

แต่ขณะเดียวกัน คนไทยไม่ได้มีตัวอย่างเหล่านี้ให้ลูกหลานได้เห็น ส่วนใหญ่ก็คือใส่บาตรในวันเกิดปีละครั้งเดียว ในเมื่อลูกหลานไม่มีตัวอย่างให้ดู ไม่มีคนนำในการทำความดี ก็ย่อมไม่สามารถที่จะทำได้ด้วยตนเอง เพราะว่ารู้สึกแปลกแยกจากสังคม นั่นก็แปลว่า พ่อแม่ไม่ได้วางรากฐานให้ ปู่ย่าตาทวดไม่ได้วางรากฐานให้ จะให้เด็กใฝ่ดีด้วยตนเองก็เกรงว่าผู้ใหญ่จะไม่เห็นด้วย กลายเป็นการทำลายอนาคตของเด็กไปอย่างน่าเสียดาย

ในเมื่อเราเห็นว่าพี่น้องมอญพม่ามีการส่งผ่านวัฒนธรรมจากรุ่นสู่รุ่น แล้วเกิดความเข้มแข็งขึ้นเพียงไร ก็สมควรที่เราจะได้เลียนแบบและทำตามบ้าง การเลียนแบบและทำตามในสิ่งที่ดีไม่ใช่เรื่องที่น่าอาย เพราะว่าการทำสิ่งที่ดีที่งามนั้น ทำเมื่อไรก็ดีเมื่อนั้น

อย่างที่ในบาลีบอกว่า กัลยาณการี กัลยาณัง ทำดีได้ดี แต่ว่าคำนี้อาตมาอยากบอกว่า ทำดีเมื่อไรก็ดี แต่ถ้าหากว่า ปาปการี จะ ปาปกัง ทำชั่วได้ชั่ว อาตมาก็อยากจะเปลี่ยนว่า ทำชั่วเมื่อไรก็ชั่ว เพราะว่าไม่อย่างนั้นแล้ว เราก็จะไปมองในแง่ที่ว่าทำแล้วต้องได้ โดยที่ตัวเราเองไม่ได้สังเกตว่าการทำความดี สิ่งแรกที่เราได้คือ ความปีติ ความสุขที่เกิดขึ้นในใจ

ปีติสุขนี้ท่านบอกว่าเกิดขึ้นเมื่อตั้งใจจะทำความดี เกิดขึ้นในระหว่างที่ทำความดี เมื่อทำความดีแล้วระลึกถึงเมื่อไรก็เกิดปีติขึ้นเมื่อนั้น นี่คือกำลังใจของคนที่ทำความดีอย่างแท้จริง โดยเฉพาะหลายคนที่ทำบุญตรงนี้ แม้ว่าจะมีวัตถุมงคลให้เป็นของตอบแทน แต่หลายท่านก็ไม่ได้ใส่ใจ ขอให้ได้ทำบุญเท่านั้น