[เถรี]

มีพระรูปหนึ่งมาบ้านวิริยบารมี

หลวงพ่อเล็ก : หลวงพี่หนู..นิมนต์ครับ พวกเรารุ่นหลังน่าจะรู้จักหลวงพ่อศักดิ์พิชัย ธมฺมวโร (หลวงพ่อหนู) ลูกศิษย์หลวงปู่สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ วัดสามพระยา รับใช้ใกล้ชิดหลวงปู่สมเด็จฯ ท่านมาตลอด

ก่อนหน้านั้นเวลาออกกิจนิมนต์นั่งชนกัน อาตมาก็นั่งบ่น "ไอ้อาหารที่เขาทำซะสวย แต่รสไม่เอาอ่าวเลย เพราะว่าเขาตั้งไว้ตั้งแต่ ๘ โมง กว่าจะถวายพระก็ ๑๐ โมงครึ่ง " บอกหลวงพี่หนูว่า "เราออกไปหาก๋วยเตี๋ยวกินกันข้างนอกเถอะ.." หลวงพี่ท่านบอกว่า “กินไปเถอะ ตามสังคม” เข้าสังคมก็ต้องว่าตามเขา สมัยก่อนหลวงปู่สมเด็จฯ วัดสามพระยาไปไหนมาไหนก็มีหลวงพี่หนูนี่แหละ ท่านคอยช่วยเหลือดูแลอยู่ตลอดเวลา

หลวงพ่อหนู : ท่านไม่ได้ว่าอะไร ท่านเอาไปเป็นไม้เท้า ไม้เท้าไม่ได้หายใจ ไม้เท้าไม่ดื้อ ไม้เท้าไม่เกี่ยงงอน ไม้เท้าที่ไหนเกี่ยงงอนได้ ไม้เท้ากันล้มได้

หลวงพ่อเล็ก : ที่บาลีท่านว่า “ไม้เท้าของคนเฒ่า ดีกว่าลูกเต้าอกตัญญู” พราหมณ์พอแบ่งสมบัติไปแล้วลูก ๆ ทิ้งหมด พอลูกทิ้งตัวเองก็ต้องขอทานเร่ร่อนไปเจอพระพุทธเจ้า พระองค์ท่านก็ตรัสว่า “พราหมณ์เคยเป็นที่นับถือของหมู่ชนมาก่อน ให้ไปเล่าประวัติให้เขาฟังในท่ามกลางที่ชุมชนนั่นแหละ แล้วอย่าลืมประโยคทีเด็ดว่า ไม้เท้าของคนเฒ่า ดีกว่าลูกเต้าอกตัญญู” แล้วคอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น ?

พราหมณ์ก็ไปเล่าให้ฟัง พอชาวบ้านไปได้ยินก็รวมหัวกันคว่ำบาตรพวกลูก ๆ ไม่มีใครคบด้วย ท้ายสุดก็ต้องมาขอขมาแล้วก็รับพ่อกลับไปเลี้ยงตามเดิม ความจริงถ้าพ่อไม่แบ่งสมบัติให้ แกก็เป็นมหาเศรษฐีนะ แต่คราวนี้พอแบ่งสมบัติให้ลูกทั้ง ๗ คนหมดแล้วลูกก็ทิ้งไปเลย ไม่มีใครเลี้ยงพ่อ เพราะฉะนั้น..ไม้เท้านี่ต้องกตัญญูมากกว่า ๒ เท่า ใช้งานได้ทุกอย่าง ไม่มีบ่น ไม่มีเกี่ยง

หลวงพ่อหนู : ถ้าจะบอกว่าเป็นพินัยกรรมก็ไม่ชัดเพราะว่าพ่อยังไม่เสีย พ่อบอกว่า “พ่อแก่แล้ว หลวงปู่แก่กว่าพ่อ พ่อเคยช่วยเหลือหลวงปู่ เพราะฉะนั้น..ไปบวชแล้วอยู่รับใช้หลวงปู่แทนพ่อ ” ก็เลยต้องทำ ตอนนั้นเรียนบริหารธุรกิจอยู่

หลวงพ่อเล็ก : นี่กตัญญูยังไม่พอ ต้องกตเวทีด้วย พอโยมพ่อบอกก็บวชเลย อยู่รับใช้หลวงปู่จนกระทั่งหลวงปู่สมเด็จฯ สิ้น ก็ยังครองสมณเพศยาวมาจนบัดนี้