[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "การปฏิบัติธรรมยิ่งทำไปสภาพจิตต้องยิ่งละเอียดขึ้น ทำอะไรได้ดีขึ้น เร็วขึ้น เรียบร้อยขึ้น ไม่ใช่กี่ครั้ง ๆ ก็เหมือนเดิม ถ้ากี่ครั้งก็เหมือนเดิม จัดอยู่ในประเภท "แกล้งมึน" ถ้าประเภทนี้ต้องใช้คำว่า "สมควรตาย"

การปฏิบัติธรรมของพวกเราต้องเรียกว่า “ปฏิบัติแก้บน” ก็คือสักแต่ว่าทำ ๆ ไปพอให้เป็นกระสายยาแค่นั้น นักปฏิบัติจริง ๆ เวลาทุกวินาทีจะไม่ยอมปล่อยให้สภาพจิตหลุดจากการภาวนาหรือพิจารณา ถ้าถามว่าต้องปฏิบัติขนาดไหน ? ให้ดูตัวอย่างของหลวงปู่หลวงพ่อสายวัดป่าของหลวงปู่มั่น เดินจงกรมกันทั้งวันทั้งคืน เพราะท่านฉันมื้อเดียว ประมาณ ๖ โมงเช้าออกบิณฑบาต กว่าจะกลับมาบางที ๙ โมงกว่า เพราะว่าระยะทางไกลจากหมู่บ้าน ก็แปลว่าเดินไปประมาณชั่วโมงถึงชั่วโมงครึ่งจึงจะถึงหมู่บ้านที่รับบาตรได้

กลับมาฉันเช้าเสร็จสรรพเรียบร้อย ล้างบาตร เช็ดแห้ง ตั้งผึ่งไว้ แล้วก็เข้าสู่ทางเดินจงกรม คราวนี้ก็เดินข้ามวันข้ามคืนไปเลย ยกเว้นว่าวัดไหนมีระเบียบว่าเวลา ๕ โมงเย็นให้มากวาดวัดด้วยกัน ก็จะหยุดเดินจงกรมมากวาดวัด แต่กำลังใจก็ไม่ได้คลายจากการภาวนา กวาดวัดเสร็จ สรงน้ำเสร็จ ถ้าหากมีใครถวายน้ำปานะก็ฉัน แล้วก็เข้าทางเดินจงกรมต่อ

หลายท่านทำทางเดินจงกรมไว้ ๓ สาย ปกติสายเดียวก็ยุ่งพอแล้ว ทำไว้ ๓ สาย “สายนี้เดินถวายพระพุทธ สายนี้เดินถวายพระธรรม สายนี้เดินถวายพระสงฆ์” เหตุที่บอกว่าทางเดินจงกรมทำยาก เพราะว่าขึ้นอยู่กับแสงแดด จะไม่เดินหาดวงตะวันตรง ๆ แต่จะเป็นแนวเหนือ-ใต้, ตะวันออกเฉียงเหนือ-ตะวันตกเฉียงใต้"