[เถรี]

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น กระผม/อาตมภาพถึงได้ดีใจว่า คณะญาติโยม แม้กระทั่งไวยาวัจกรวัดท่าขนุนก็ไปทำบุญที่วัดอู่ล่อง ญาติโยมวัดอู่ล่องก็มาทำบุญที่วัดท่าขนุน ถ้าอยู่ในลักษณะอย่างนี้ ศาสนาของเราจะไปด้วยดี เพราะว่าไม่ไปจำกัดอยู่ที่วัดใดวัดหนึ่งจนกระทั่งทรัพยากรล้นวัด แต่วัดอื่นไม่มีอะไรเลย ถ้าแบบนี้ก็จะเป็นเรื่องยากที่พระพุทธศาสนาจะเจริญได้

ที่นำมาพูดก็เพื่อที่จะได้เป็นตัวอย่างแก่พวกเราทั้งหมดว่า บางทีสักกายทิฏฐิหรือว่าตัวกูของกู ตลอดจนกระทั่งมานะ ก็ทำให้เราใจคอคับแคบ ไม่ได้มองภาพรวม ยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางโลก ต้องทำแบบกูเท่านั้นถึงจะถูก ถ้าลักษณะแบบนี้ งานการทุกอย่างจะไปไม่ได้ไกล เพราะว่าเราไม่ได้มองภาพรวมของงานทั้งหมด เรามองอยู่แค่จุดเดียว แถมเป็นการมองที่เห็นแก่ตัวเป็นหลักอีกด้วย..!

อีกส่วนหนึ่งซึ่งพูดไปไม่รู้จะ "อวย" ตัวเองหรือเปล่า ? ก็คือวันนี้พกเงินไปแล้วทำบุญหมดกระเป๋าเลย ถวายหลวงพ่อต๋อง (พระครูสุทธิสารโสภิต) รองเจ้าคณะอำเภอไทรโยค เจ้าอาวาสวัดพุตะเคียน เพื่อที่จะให้ท่านช่วยทำเครื่องบวงสรวงในงานทำบุญถวาย ๗ เจ้าเมืองหน้าด่าน ซึ่งเริ่มที่วัดท่าขนุนมาได้แค่ ๒ ครั้ง

ครั้งที่ ๓ ก็เชื่อไวรัสโควิด ๑๙ ระบาด จนเงียบไปอยู่ ๓ ปี ปีหน้าจะเริ่มต้นใหม่ ถวายท่านไป ๒๕,๐๐๐ บาท เหลือติดกระเป๋าอยู่ ๑,๐๐๐ บาท จึงเอาไปทอดผ้าป่าลอยฟ้า รู้จักใช่ไหม ? ที่เขามีการชักรอกขึ้นไปโน้น..บนช่อฟ้า โดยการที่ต่อหางธนบัตรลงมายาว ๆ

อาตมภาพไปยืนอยู่อันที่ต่ำสุด คือกะว่าต่อท้ายเขา ปรากฏว่าตอนแรกโยมก็ทำท่าว่าจะมาหนีบให้ที่ทางด้านท้าย แต่ปรากฏว่านึกอย่างไรไม่รู้ จึงสาวรอกลงมา เอาไปหนีบไว้หัวสุด จนกระทั่งเลขาฯ บอส (พระสมุห์ณัฐพสิษฐ์ ปญฺญาคโม) เลขานุการรองเจ้าคณะอำเภอทองผาภูมินี่แหละ ท่านบอกว่า "เห็นแล้วครับว่าอะไร ๆ หลวงพ่อก็จะโดนเขาถีบออกหน้าไปอยู่เสมอ..!" ก็คือตั้งใจจะไปติดข้างท้ายก็ยังท้ายไม่ได้

แล้วถ้าหากว่าพวกเราสังเกต โดยเฉพาะพระภิกษุสามเณรที่ไปงานด้วยกัน กระผม/อาตมภาพไปตรงไหนจะมีที่นั่งเสมอ แม้กระทั่งพระเถระประมาณว่า "มเหสักโข" ยิ่งใหญ่ด้วยศักดิ์และศรี ตลอดจนกระทั่งเกียรติยศมาถึง ก็ไม่ต้องลุกให้ ไม่ใช่ว่าไม่รู้มารยาท หลายครั้งพยายามที่จะลุกให้ท่านนั่ง

พระเดชพระคุณพระเทพปริยัติโสภณ, ดร. (ปัญญา วิสุทฺธิปญฺโญ ป.ธ.๙) เจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรีนี่แหละ เป็นคนกดขาไว้ บอก "อาจารย์เล็กไม่ต้องลุก เดี๋ยวให้คนอื่นลุกแทน" เหมือนอย่างกับว่ากระผม/อาตมภาพไปนั่งอยู่ตรงไหนก็เหมาะสมไปหมด ทำให้ไปนึกถึงเรื่องในธรรมบทก็คือ อินทกเทพบุตรกับอังกุรเทพบุตร