[เถรี]

ถาม : เป็นหมอแต่รักษาคนไข้ไม่ได้ จะบอกเขาตรง ๆ ว่าเกินความสามารถที่จะรักษาก็ไม่ได้ ?
ตอบ : เรามีหน้าที่รักษา คนทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง เราทำหน้าที่ของเราดีที่สุดแล้ว ถ้าสามารถผ่อนกรรมของเขาได้ก็ดี ถ้าผ่อนกรรมของเขาไม่ได้ เขาก็ต้องยอมรับสภาพของเขาเองบ้าง ไม่อย่างนั้นเราจะเครียด...อุเบกขาบ้าง เมตตากรุณาก็ดี มุทิตายิ่งดีใหญ่เลย แต่ถ้าหากว่าสุดความสามารถแล้วต้องอุเบกขา พระพุทธเจ้าให้อุเบกขากันไว้ไม่ให้พวกเราบ้า อย่าลืมพรหมวิหารตัวสุดท้ายนะ สำคัญมากเลย

ถาม : ทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวรของคนไข้ได้ไหม ?
ตอบ : ได้...ทำไปเถอะ แต่ส่วนใหญ่แล้วเหมือนอย่างกับเอาน้ำแก้วเดียวไปดับไฟทั้งกอง ซึ่งเป็นไปได้ยาก เพราะเขาสร้างกรรมผูกพันกันมานาน

ไปนั่งท่องพวกคำแผ่เมตตา กัมมัสสะกา...มีกรรมเป็นของตน กัมมะทายาทา...มีกรรมเป็นมรดก กัมมะโยนิ...มีกรรมเป็นกำเนิด กัมมะพันธุ...มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์

ใครทำใครได้ เขาต้องทำมาเขาถึงเป็นอย่างนั้น เราทำตามหน้าที่ของเรา ช่วยเขาได้เท่าไรก็เอาแค่นั้น ได้ทำหน้าที่ก็พอแล้ว ไม่ใช่ทำหน้าที่แล้วเราต้องประสบความสำเร็จทุกครั้งไป