[เถรี]

ในเมื่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านไปศึกษาวิชาการสายหลวงปู่ศุข วัดปากคลองมะขามเฒ่าที่นั่น และช่วยหลวงปู่พระครูวิชาญไชยคุณ ซึ่งตอนหลังได้เลื่อนเป็นท่านเจ้าคุณพระมงคลไชยสิทธิ์ (สำราญ กาญจนาโภ ป.ธ.๔) ทำการบูรณะวัดปากคลองมะขามเฒ่าอยู่ จึงได้พบกับหลวงพ่ออุตตะมะ และคุ้นเคยกันตั้งแต่สมัยนั้น ก็แปลว่าครูบาอาจารย์ท่านรู้จักกันมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่าพวกเราเองต่างหากที่ไม่รู้มาก่อนว่าท่านรู้จักกัน

เมื่อครั้งแรกที่ได้พบหน้าพระเดชพระคุณหลวงพ่ออุตตะมะ ท่านได้บอกแก่กระผม/อาตมภาพว่า "เจ้าผู้เป็นเชื้อสายสักกเทวราช เราจะสงเคราะห์เจ้าเป็นคนสุดท้าย" กระผม/อาตมภาพพอได้ยินดังนั้น จึงพยายามที่จะหลีกเลี่ยงจากการที่นิมนต์หลวงพ่ออุตตะมะมาในงานต่าง ๆ เพราะว่าถ้านิมนต์แล้วท่านมา ก็ถือว่าท่านสงเคราะห์ให้แล้ว

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ในช่วงนั้นพระเดชพระคุณหลวงพ่ออุตตะมะท่านอายุกาลพรรษามากแล้ว ถ้าหากว่าท่านสงเคราะห์เป็นคนสุดท้ายดังที่ได้ออกปากเอาไว้ ก็แปลว่าท่านอาจจะ "ไป" เลย กระผม/อาตมภาพจึงต้อง"ดึงเกม" เอาไว้ก่อน

จนกระทั่งตนเองไปเป็นเจ้าอาวาสวัดทองผาภูมิ และได้ทำการปิดทองฝังลูกนิมิตอุโบสถวัดทองผาภูมิ ซึ่งในงานนั้นกระผม/อาตมภาพได้สร้างมีดหมอถอนโบสถ์จำนวนหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนั้น ด้วยความที่มั่นใจในครูบาอาจารย์อย่างหลวงพ่ออุตตะมะ จึงได้นำไปให้ท่านช่วยเสกให้ก่อนรอบหนึ่ง

ตอนนั้นท่านพักอยู่ที่วัดเวฬุวรวรารามที่อำเภอไทรโยค ซึ่งบางคนเรียกกันว่า วัดใหม่ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่ออุตตะมะท่านไปสร้างเอาไว้ เพื่อเป็นจุดพักครึ่งทาง ไม่เช่นนั้นแล้วก็ต้องวิ่งอีกประมาณ ๒ ชั่วโมงถึงจะขึ้นไปถึงวัดของท่านที่อำเภอสังขละบุรี หลวงพ่ออุตตะมะท่านให้ทิ้งมีดหมอเอาไว้ให้ท่านเสก ๑ คืน แล้วรุ่งขึ้นค่อยมารับกลับไป