[เถรี]

"ส่วนใหญ่แล้วพวกเราไปกลัวพระ พระจริง ๆ ท่านไม่ดูว่าใครทำอะไรผิดมาหรอก แต่ดูว่าจะช่วยพวกเราอย่างไร พวกเราส่วนใหญ่แล้วพอทำผิดทำพลาด เสียท่ากิเลสเมื่อไรก็หายหัวไปนาน ไปทำอะไร ? ไปรวบรวมกำลังใจ พอรู้สึกว่าดีหน่อยค่อยมาหาพระ แบบนั้นเรียกว่าสมควรตาย...!

ตอนที่ไม่ดีต้องรีบมาเพื่อที่จะให้พระท่านช่วยเรา ตอนดีแล้วมาทำซากอะไร ?! มาก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไร เพราะต้องไปช่วยคนที่แข็งแรงน้อยกว่า คนเดินได้ก็ปล่อยให้เดินไปสิ ตอนหกล้มหกลุกไม่ยักจะตะกายมาให้ช่วย อย่างนี้เขาเรียกว่ากลัวไม่เข้าท่า

ทำความดีก็ต้องหน้าด้าน มัวแต่กลัวครูบาอาจารย์อยู่ โบราณเขาว่าอายครูบ่รู้วิชา โดยเฉพาะอายครูทางธรรมนี่บรรลัยเลย ไม่ต้องเข้าถึงธรรมกันสักที ผิดก็ให้รู้ว่าผิด ผิดแล้วแก้ไขไม่มีใครเขาว่าหรอก แต่ถ้าผิดแล้วดักดานอยู่ตลอดเวลาก็ต้องด่ากันบ้าง

อาตมาอบรมพระตอนเย็น ๆ จับไมค์ขึ้นมาก็เริ่มมองหน้ากันแล้ว วันนี้ใครจะโดนวะ ? ไม่ได้คิดเลยหรือว่าวันนี้ตัวเองจะโดน ? ด่านี่ไม่ได้ด่าคนอื่นนะ เราต้องดูด้วยตรงนั้น ถ้าหากว่าเป็นจุดผิดพลาดบกพร่องของเรา เราก็แก้ไขไปด้วย ไม่ใช่เที่ยวไปตามหาว่าวันนี้ใครผิด วันนี้ใครโดน ลักษณะนั้นต้องบอกว่าโง่หลายชั้น...!"