[เถรี]

"เรื่องของการเสวยอำนาจ ขึ้นไปเมื่อไรจะหน้ามืดตามัว เหตุที่หน้ามืดตามัวเพราะว่าพอมีอำนาจ คนรอบข้างก็ไม่กล้าบอกกล่าวในสิ่งที่ไม่ถูกใจ ก็เท่ากับโดนปิดหูปิดตา มีแต่ “ได้ครับพี่ ดีครับผม เหมาะสมครับท่าน” ส่วนจะลงเหวไปเมื่อไรเขาไม่รับรู้..!

ไปนึกถึงสมัยราชวงศ์ถัง ฮ่องเต้ถังไท่จง หรือพระนามเดิมว่าหลี่ซื่อหมิน แต่งตั้งเว่ยเจิงเป็นขุนนางทัดทาน พระราชทานป้ายทองนิรโทษให้ ไม่ว่าจะทำเรื่องใดที่ขัดพระทัยขนาดไหนก็ไม่เอาโทษถึงตาย แล้วเว่ยเจิงก็กล้าที่จะทูลคัดค้านในสิ่งที่ไม่สมควร แม้บางครั้งฮ่องเต้จะทรงพิโรธ แต่เนื่องจากว่าเรื่องของรัฐบุรุษ ก็คือผู้ที่กระทำเพื่อประเทศชาติจริง ๆ ถึงจะโกรธแค่ไหน เมื่อพิจารณาเห็นแล้วว่ามีประโยชน์ต่อส่วนรวมมากกว่าก็ยอมทำตาม ราชวงศ์ถังยุคนั้นจึงแผ่ขยายอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล แม้กระทั่งประเทศของเราในยุคสมัยนั้น ยังไปถวายเครื่องราชบรรณาการ

ฉะนั้น..ลักษณะของนักการเมืองกับรัฐบุรุษจึงต่างกัน นักการเมืองมักจะเห็นแก่พวกพ้องและตัวเอง แต่รัฐบุรุษจะทำเพื่อประเทศชาติเสมอ ก็ต้องเลือกเอา ว่าเราต้องการเป็นนักการเมืองหรือต้องการเป็นรัฐบุรุษ ? ซึ่งในส่วนนี้จะว่าไปแล้วอยู่ที่สามัญสำนึก พอพูดมาถึงสามัญสำนึก ญาติโยมส่วนหนึ่งก็จะชี้นิ้วมาที่อาตมาแล้วบอกว่า “หน้าที่ของท่าน” ทำอย่างไรท่านจะอบรมให้ชาวบ้านมีสามัญสำนึก สามัญสำนึกเพื่อส่วนรวม ประกอบไปด้วยความยุติธรรม ปราศจากอคติ ให้ความสำคัญแม้เสียงข้างน้อยเพียง ๑ เสียง เพราะไม่ว่าจะเป็นรัฐบาลหรือฝ่ายค้านก็คือส่วนหนึ่งของประเทศชาติ

ในเมื่อทุกฝ่ายก็คือคนไทยด้วยกัน สิ่งที่จะกระทำก็ต้องคำนึงถึงส่วนรวมทุกคน แม้ว่าเราจะไม่สามารถทำให้ทุกคนพอใจได้ แต่ก็ต้องทำให้คนส่วนใหญ่เขาพอใจ พระพุทธเจ้าถึงไม่เคยสรรเสริญระบอบการปกครองแบบใดว่าดีเลย เพราะพระองค์ทราบดีว่า ระบอบจะดีแค่ไหนก็ตาม ถ้าคนใช้ระบอบนั้นไม่ดีเสียอย่างก็ไปไม่รอด พระองค์ท่านจึงได้ตรัสหลักธรรมที่ใช้ประกอบขึ้นมา อย่างเช่นว่าถ้าปกครองโดยระบอบพระเจ้าจักรพรรดิก็ต้องมีจักรวรรดิวัตร ถ้าปกครองโดยพระมหากษัตริย์ต้องมีทศพิธราชธรรม ถ้าปกครองโดยระบอบประชาธิปไตยต้องมีอปริหานิยธรรม เป็นต้น"