[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "ไปปักษ์ใต้ครั้งนี้ คุณหญิง (ณญาดา) จัด รปภ.หนาแน่นมาก ให้อาตมานอนกลางตู้ พระ ๕ รูปประกบรอบ ตามด้วยโยมผู้ชาย หัวท้ายที่เอาแต่ละคนน้ำหนักเกิน ๙๐ กิโลกรัมไปกันไว้หมดเลย แต่ละคนนึกดู อย่างทิดเก้ หมอเสือ คนหนึ่งไปยืนอุดประตูก็ไม่มีใครเข้าออกได้แล้ว เล่นยัดเอาไว้หัว ๔ คน ท้าย ๔ คน คงกะว่าจะมีการลอบสังหารประธานาธิบดีอะไรอย่างนั้น

เพียงแต่ขำทิดเก้เขาบอก “พวกผมเป็นจตุรังคบาทครับ” คือทหารที่มีหน้าที่รักษาเท้าช้างศึก จะต้องเป็นยอดฝีมือชนิดที่ใครก็ล้มไม่ได้ เพราะไม่อย่างนั้นแล้วเขาจะสามารถทำอันตรายช้างศึก เพื่อเล่นงานเจ้านายข้างบนได้ ก็เลยบอกว่า "ดูหุ่นของเอ็งแต่ละคน ไม่ใช่จตุรังคบาทหรอก น่าจะเป็น "ก้านกล้วย" มากกว่า..!"

ไปถึงที่โน่น ทั้งทหาร ทั้งชุดคุ้มครองรักษาหมู่บ้าน ทั้งทหารพราน ทั้งตำรวจเพียบเลย ตอนแรกก็ว่าจะไม่รบกวนเขา แต่พอหน่วยงานเขาทราบข่าว เขาจัดคนมาเองเลย เขาถือว่าอยู่ในพื้นที่ของเขา ถ้าเป็นอะไรไปเขาเฮงแน่ ท่านนายอำเภอคนใหม่ยังมีอารมณ์จะชวนไปเที่ยว เรียนท่านไปว่าคนหมู่มาก การรักษาความปลอดภัยลำบาก คนดูแลเขาจะเครียดกันเปล่า ๆ เอาไว้โอกาสหน้าถ้าสถานการณ์ดีขึ้นแล้วค่อยมาเที่ยวกัน

ขนาดนั้นขาออกรถยังติด ท่านปลัดจังหวัดที่เป็นอดีตนายอำเภอ รถติดอยู่ชั่วโมงครึ่งกว่าจะหลุดเข้ามาในวัดได้ ขาออกจะทำอย่างไร รถติดออกไม่ได้ ท้ายสุดก็เลยตัดสินใจเลี้ยวไปทิศตรงกันข้าม ซึ่งเป็นพื้นที่สีแดง เขาฆ่ากันมาหลายศพแล้ว เพราะต้องตัดผ่านพื้นที่ป่าเป็นระยะทางหลายกิโลเมตร โดนซุ่มยิงมาหลายศพ ไม่เป็นไร..อาตมานำหน้าเอง รับประกันซ่อมฟรีว่าไม่มีใครคิดว่าพระอาจารย์จะอยู่รถคันแรก เขาต้องคิดว่าอยู่รถคันหลัง ๆ แน่ อาตมาหลุดไปไหนแล้วไม่รู้ ถ้าจะโดนซุ่มยิงก็คันหลังนั่นแหละ..!

ตอนแรกก็คิดว่าขากลับจะขึ้นรถไฟที่สุไหงปาดี ปรากฏว่าญาติโยมให้ทุเรียนกวนมาประมาณเข่งใหญ่ ห่อมาราว ๆ แท่งละครึ่งกิโลกรัม แล้วก็ลองกองประมาณ ๒๐ ลัง บอกว่ารถจอดสถานีสุไหงปาดีแค่ ๓ นาทีจะขนขึ้นได้อย่างไร ? คนขึ้น ๘๐ คนก็หมดเวลาแล้ว ท้ายสุดก็เลยแนะนำให้ไปขึ้นต้นทางที่สุไหงโกลก แห่กันไปขึ้นที่สุไหงโกลก บรรดาชุดรักษาความปลอดภัยก็ต้องแห่ตามไปสุไหงโกลกด้วย เราเปลี่ยนที่ขึ้น เพิ่มระยะทางมา ๒๖ กิโลเมตรต้องเสียเงินเพิ่ม ปรากฏว่านายสถานีเขาถามว่า “คณะกฐินใช่ไหมครับ ? ถ้าคณะกฐินไม่เป็นไรครับ อนุญาตให้ขึ้นได้เลย ไม่ต้องเสียเงินเพิ่ม”