[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวแนะนำโยมว่า "คุณไปซ้อมขับรถหลักสูตรสำหรับต่อสู้หรือว่าคุ้มกัน จะได้สมบูรณ์แบบหน่อย เพราะว่าส่วนมากทหารตำรวจที่เก่ง ๆ มักจะเป็นระดับประทวน ก็คือนายสิบ เขาจำเป็นต้องขวนขวายให้ตัวเองมีความสามารถสูง ๆ เพื่อที่จะได้ก้าวหน้าในการรับราชการ แต่พวกคุณเป็นนายร้อย อนาคตต่อให้ความชั่วไม่มี ความดีไม่ปรากฏก็เป็นนายพลแน่ ๆ อยู่แล้ว ก็เลยไม่รู้ว่าจะต้องไปดิ้นรนไปทำไม

ถ้าวัดกันตัวต่อตัวเรื่องความสามารถ พวกคุณจะสู้พวกประทวนไม่ได้ ความรู้คุณสูงกว่า แต่ความสามารถส่วนตัว การเอาตัวรอด ฯลฯ จะน้อยกว่า เราจะสังเกตเห็นว่า บรรดามือปืน ที่จับได้แต่ละคนก็พวกจ่าหรือนายสิบทั้งนั้น สมัยอาตมาฝึกเสร็จใหม่ ๆ ผบ.โรงเรียน พลตรีสมคิด จงพยุหะ ให้โอวาทว่า “พวกท่านได้ผ่านหลักสูตรที่ถือว่าเป็นหลักสูตรโหดที่สุดอย่างหนึ่งของกองทัพไทยแล้ว ถ้าหากว่าพวกท่านเป็นรั้วของชาติที่ดี ก็จะเป็นรั้วที่เข้มแข็ง ข้าศึกทำลายได้ยาก แต่ถ้าเอาความสามารถนี้ไปใช้ในการก่อการร้าย หรือว่าอาศัยในการเลี้ยงชีพในทางมิชอบ ก็จะเป็นมหาโจรที่ปราบได้ยาก แต่ผมรับรองว่าอนาคตตายโหงทุกคน ในเมื่อคุณเก่งเขาก็ไม่กล้าจับเป็น”

ระดับล่างกว่าเขาห่วงความก้าวหน้า ต้องขวนขวายมาก ระดับบนรู้สึกว่าได้มาง่าย ทำไมต้องเอาตัวเข้าไปเสี่ยงด้วย ก็ลักษณะเดียวกับผู้ปฏิบัติธรรม คนที่อยู่ที่ทุรกันดาร เข้าถึงครูอาจารย์ได้ยาก เดินทางไปหาครูบาอาจารย์ลำบาก เจอหน้าแต่ละทีนี่เขากอบโกยสุดชีวิต ขณะเดียวกัน..พวกเราเหมือนกับหนูตกถังข้าวสาร จะกินเมื่อไรก็ได้ เอ้อระเหยลอยชาย โดนแมวตะครุบไปวันไหนก็ไม่ต้องกินหรอก"