[เถรี]

ถาม : ขั้นที่ ๑ ของโยม เด็กมีสมาธิ มีจิตที่ละเอียดขึ้น พฤติกรรมเปลี่ยน อันนี้ผลได้แล้ว แต่พอหลังจากนั้น การที่เด็กเขามีการฝึกอย่างต่อเนื่องไปอีก เพราะโยมก็ให้การบ้านไปฝึก จิตเขาจะมีการพัฒนาไปเรื่อย ๆ พอพัฒนามาจนถึงจุดหนึ่ง เขาจะเจอสภาวะนี้ค่ะ แม้กระทั่งลูกของโยมตอนนี้ก็เจอ
ตอบ : บอกเขาว่า สิ่งที่เรารู้เห็น เรารู้เห็นจริง แต่เรื่องที่เราเห็นไม่แน่ว่าจะจริง อาตมาเคยยกตัวอย่างอยู่เสมอว่า เห็นคนเขาไล่ฆ่าไล่ฟันกันมา เราอาจจะไปแจ้งตำรวจหรือลากมีดลากปืนไปช่วยเขา แต่จะโดนเขาเหยียบตายเพราะเขากำลังถ่ายหนังกันอยู่..!

สิ่งที่เราเห็น คือ เขาไล่ฆ่ากันมาจริง ๆ แต่เรื่องที่เห็นไม่ใช่เรื่องจริง เพราะฉะนั้น..พวกนี้เขาสามารถที่จะปรุงแต่งหลอกเราได้ตลอดเวลา ก็เหลืออยู่คาถาเดียว ที่จะบอกเด็กก็คือ อย่าเพิ่งเชื่อในเรื่องที่เห็น จนกว่าจะพิสูจน์ได้

การพิสูจน์ก็ให้พิสูจน์ในสิ่งที่เห็นได้ในระยะสั้น ๆ อย่างเช่นว่า เราไปโรงเรียนพรุ่งนี้ คุณลองใช้จิตสัมผัสดูว่า คุณจะเจอเพื่อนคนไหนก่อน ? หรือไม่ก็ถ้ามีการแข่งกีฬาอยู่ ผลของฟุตบอลคู่นี้ออกมา ใครแพ้ ใครชนะหรือเสมอกัน ? ลองกำหนดใจดูซิ ก็จะสามารถพิสูจน์ในระยะเวลาสั้น ๆ ได้

ถ้าหากเขาทายผิด บอกเขาว่าไม่ต้องไปจำอารมณ์นั้นไว้ แต่ถ้าหากทายถูก เขาวางอารมณ์ได้ถูกอย่างไร ให้เขาจำอารมณ์นั้นไว้ ให้เขาฝึกซ้อมอย่างนี้บ่อย ๆ โอกาสที่จะโดนหลอกก็จะมีน้อย เพราะจะจำได้ว่าอารมณ์ที่ถูกต้องเป็นอย่างไร ขณะเดียวกัน เวลาที่ผิดพลาดโดนหลอก เราวางอารมณ์ผิดอย่างไร

แต่คราวนี้ไม่มั่นใจว่าเด็กที่เราเอาเป็นกลุ่มตัวอย่าง ช่วงอายุเท่าไร ?

ถาม : มีสองกลุ่ม ช่วงอายุ ๕-๑๐ ขวบ และ ๑๑-๑๔ ขวบ
ตอบ : กลุ่มที่สองยังพออธิบายให้เขาฟังได้จ้ะ ว่าความต่างของอารมณ์ใจที่ถูกกับผิดเป็นอย่างไร แต่กลุ่มแรกนี่ไม่มั่นใจแล้ว เพราะฉะนั้น..ให้เขาพยายามจำในส่วนที่ถูก ถ้าส่วนไหนผิด ไม่ต้องจำ ถ้าเขาจำในส่วนที่ถูกต้องได้ เรากำหนดอารมณ์นั้นได้เมื่อไร ความรู้สึกนั้นจะใช่ทุกครั้ง แต่ถ้ากำหนดผิดเมื่อไร ก็จะพลาดทันที

โดยเฉพาะในส่วนของก่อนการที่จะทำตรงนั้น ต้องพิจารณาในส่วนของไตรลักษณ์อย่างที่โยมว่า จนกระทั่งเห็นชัดเจนว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่ของเรา จิตจะไม่เกาะร่างกายนี้ ความผ่องใสจะมีมากเป็นพิเศษ การรู้เห็นจะชัดเจนถูกต้องมากกว่า นี่เป็นคำแนะนำ แต่ไม่สามารถที่จะออกเป็นแบบสอบถามเพื่อการวิจัยได้