[เถรี]

ที่ไปเรียนจุดที่ได้กำไรอีกส่วนหนึ่งก็คือ ได้เพื่อนพระที่ท่านปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ อย่างท่านอาจารย์สายชล วัดไร่แตงทอง ท่านอาจารย์ตี๋ วัดทุ่งกระพังโหม ท่านอาจารย์สังเวียน วัดหนองพงนก ท่านอาจารย์วิโรจน์ วัดสระพัง คลุกคลีกันอยู่เป็นปี ๆ จนกระทั่งรู้กำลังใจกันว่าแต่ละคนเป็นอย่างไร แล้วตอนนี้ก็เกาะกลุ่มกันเหนียวแน่น ไม่ทิ้งกันเลย เรียนกันตั้งแต่ระดับประกาศนียบัตร ปริญญาตรี ปริญญาโท ยันปริญญาเอก

ตอนนี้ที่ขาดไปก็คือท่านอาจารย์ตี๋ กับท่านอาจารย์สายชล จบโทแล้วไม่เรียนต่อ มีหลุดมาเรียนเอกอยู่ ๒ คนนี่แหละ พระครูวิโรจน์ท่านบอกว่า “อาจารย์เล็ก มันคาใจว่ะ เรียนทั้งทีก็ให้สุดทางไปเลยสิ เรียนครึ่ง ๆ กลาง ๆ ได้อย่างไร” นี่นิสัยพุทธภูมิแท้เลย ท่านเองไม่ใช่เรียนเก่งนะ เพียงแต่แนวความคิดของท่านนั้นใช่เลย เห็นว่านี่วิสัยพุทธภูมิชัด ๆ เลย ต้องรู้ให้ครบ ไม่ครบไม่เลิก

พอสิ้นหลวงพ่อสมเด็จฯ วัดสระเกศแล้วเจอหน้ากัน ท่านว่า “อาจารย์เล็ก ทำอย่างไรดีวะ ? ผู้นำไปเสียแล้ว ไม่มีคนนำแล้วพวกเราจะเดินกันอย่างไรนี่ ?” อาตมาบอกว่า “จะไปยากอะไรเล่า ก็ช่วยกันประคอง เดินไปทั้งกลุ่มนี่แหละ”