[เถรี]

"เรื่องพวกนี้อาตมาเองไม่ได้ใส่ใจ แต่บางทีก็รำคาญเพราะว่าบางทีมากระทุ้งอยู่ทุกวัน วันดีคืนดีก็ด่าไปซึ่ง ๆ หน้าสักที...! เพราะว่าในสิ่งที่เราเห็นว่าไม่เป็นเรื่อง แต่เขาเองเห็นว่าเป็นแก่นสารของชีวิต เป็นการยึดถือในทางที่ผิด เหมือนกับที่พระพุทธเจ้าตรัสว่า คนเราต้องการแก่นไม้ แต่พอถากได้เปลือกไม้ก็ยึดว่าเป็นแก่นไม้ไปแล้ว บางรายก็ได้แค่กิ่ง แค่ใบก็ยึดว่าเป็นแก่นไม้ บางรายได้กระพี้ไปก็ยึดว่าเป็นแก่นไม้ ไม่ได้สนใจที่จะตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติเพื่อให้ตนเองเข้าถึงซึ่งแก่นสารของธรรมอย่างแท้จริง

บุคคลประเภทนี้ ถ้าเขาลือว่าที่ไหนดีก็จะแห่กันไปที่นั่น ซึ่งเป็นลักษณะของการถือมงคลตื่นข่าว เพราะว่ากำลังใจของตนเองยังไม่หนักแน่นมั่นคงพอ ก็จะไหลตามกระแสของคนอื่นไปเรื่อย เท่ากับว่าเราหาหลักยึดหลักเกาะไม่ได้ กลายเป็นจอกแหนลอยไปตามกระแสน้ำขึ้นน้ำลง แล้วเมื่อไรเราจะอาศัยตนเองได้เสียที ? เพราะพระพุทธเจ้าตรัสไว้แล้วว่า อัตตนา โจทยัตตานัง จงกล่าวโทษโจทย์ตนเองอยู่เสมอ อัตตาหิ อัตตโน นาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ท่านไม่ได้บอกว่าให้พึ่งคนอื่น

หลายคนในที่นี้อยู่ทันมาตั้งแต่สมัยหลวงพ่อวัดท่าซุง แต่ยึดท่านเป็นที่พึ่งในลักษณะที่ผิด คือไม่ได้ยึดคุณธรรมความดีในความเป็นพระของท่าน ไม่ได้ยึดในหลักธรรมคำสอนของท่านแล้วนำมาปฏิบัติ แต่ไปยึดในกายสังขารของท่าน ซึ่งท้ายสุดท่านก็มรณภาพไป ๒๐ กว่าปีแล้ว หลังจากนั้นก็มายึดอาตมาต่อ ซึ่งก็ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่งเมื่อไร

ถ้าเรายังยึดผิด ยังเกาะผิด หาแก่นสารที่แท้จริงของหลักธรรมไม่ได้ หาแก่นสารที่แท้จริงของชีวิตไม่ได้ ถ้าเราตายเสียก่อน จะเสียชาติเกิดไปเปล่า ๆ อีกชาติหนึ่ง ดังนั้น...อาตมาเบื่อเต็มทีแล้วถึงได้เตือนให้ทราบ โปรดอย่าเสียเวลาอธิษฐานมาจากบ้าน โปรดอย่าเสียเวลามาอธิษฐานตรงหน้า เสียดายว่าตรงนี้ใส่รองเท้าไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเวลาอธิษฐาน อาตมาจะขว้างด้วยรองเท้า...!"