[เถรี]

เราจะเห็นวัฏฏะ คือการเวียนว่ายตายเกิดที่ไม่รู้จักจบจักสิ้นจากการเล่นโทรศัพท์มือถือนี่เอง วันนี้ทำ พรุ่งนี้ทำ มะรืนนี้ทำ วันต่อ ๆ ไปก็ทำ จะเห็นความน่ากลัวของการเวียนว่ายตายเกิด เพราะว่ามีแต่จะทำให้เรายึด ให้เราติด ให้เราทุกข์ เกิดอีกกี่ชาติก็ทุกข์แบบนี้ บาลีว่า “ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง” เกิดมาทุกข์แล้วทุกข์เล่าซ้ำ ๆ ซ้อน ๆ ไม่รู้จักแล้วจักเลิก

แค่โทรศัพท์มือถืออย่างเดียว เราก็จะเห็นว่า ทำให้เรายึดติดแล้วเวียนว่ายตายเกิดขนาดไหน ตื่นขึ้นมาเล่นโทรศัพท์...หมดสภาพ...นอน นอนตื่น...เล่นโทรศัพท์ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สิ่งที่เราต้องการก็คือ กำลังอย่างมหาศาล ที่จะดิ้นหลุดจากวงจรอุบาทว์ทั้งหลายเหล่านี้ แต่คราวนี้เราสั่งสมกำลังได้เพียงเล็กน้อย เราก็ปล่อยให้รั่วหมด นั่งสมาธิ ๑๕ นาที ๒๐ นาที ๓๐ นาที แล้วก็เอากำลังสมาธิไปจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์มือถือเป็นวัน ๆ สิ่งที่เราทำกับสิ่งที่เราใช้คุ้มกันไหม ?

เราทำครึ่งชั่วโมง แต่ใช้ไปเกือบสิบชั่วโมง ก็แปลว่ากำลังที่เราจะสะสมเพื่อดิ้นรนให้หลุดพ้นจากห้วงวัฏสงสารนั้น โดนเอาไปใช้หมด ตาอยากเห็นรูป...หามา หูอยากได้ยินเสียง...หามา จมูกอยากได้กลิ่น...หามา ลิ้นอยากได้รส...หามา กายอยากสัมผัส...หามา ใจครุ่นคิด...ปล่อยเตลิดเปิดเปิงไม่รู้จักหยุด กำลังรั่วออกทุกช่องทาง สิ่งที่เราสะสมไว้จึงไม่พอที่จะใช้ตัดกิเลส อย่าว่าแต่ตัดกิเลสเลย แค่หักห้ามใจของเราไม่ให้ทำในสิ่งที่ชอบก็ยากแล้ว