[เถรี]

"แต่เสียดายว่าทางบ้านไม่ได้สานต่อ พอถึงเวลาเรียบกริบออกจากวัดไปได้ไม่กี่วันก็เหมือนเดิม พอกลับไปแล้วส่วนใหญ่พ่อแม่ไม่เคยเห็นลูกโต เห็นลูกเป็นเด็กอยู่เสมอ ทั้งที่ก็เด็ก ป.๕ - ป.๖ หรือ ม.๑ - ม.๓ ไปแล้ว ม.ปลายก็มี ถึงเวลาก็ทำตัวเป็นคนรับใช้ของลูก ในเมื่อมีคนรับใช้สบายดี เด็กเขาก็เลิกทำงาน จากที่ทางวัดฝึกไปดี ๆ ก็กลายเป็นเหมือนเดิมทุกประการ

ฉะนั้น..ใครที่เป็นพ่อเด็กแม่เด็ก อาตมายืนยันว่า ถ้ารักลูกต้องให้ลูกทำอะไรด้วยตัวเองตั้งแต่เล็ก ๆ อยากให้ไปดูคลิปวีดีโอเกี่ยวกับน้องต้นข้าว เป็นเด็กเล็ก ๆ คนหนึ่งชื่อเด็กหญิงต้นข้าว แล้วเราจะรู้ว่าเด็กกรุงเทพฯ เป็นง่อยชัด ๆ เลย อายุ ๒ ขวบกว่าน้องต้นข้าวเข้าป่าเก็บผัก หาฟืน หุงข้าว ทำเป็นหมด ลองเอาเด็กเด็กจบป.๖ ของเราไปอยู่กับน้องต้นข้าวดูสิ ถ้าน้องต้นข้าวไม่หาให้กินจะอดตายไหม ?

เราต้องมานึกว่าเด็ก ๓ - ๔ ขวบ พ่อแม่เขาหัดให้ทำอะไรต่อมิอะไรด้วยตัวเองจนเป็นหมดแล้ว เด็กก็สนุกด้วย ฝัดข้าวเองก็เป็น ไม่มีแรงจะตำข้าวก็ให้แม่ตำหรือสีให้ แล้วตัวเองก็ไปฝัดข้าว หุงข้าว สามารถที่จะบอกสาเหตุได้ด้วย ถึงเวลาชวนไปเก็บผักถามว่า ทำไมเด็ดแต่ใบล่าง ๆ ? เขาบอกว่า ก็เหลือใบบนไว้ให้แตกใหม่ แล้วทำไมไม่ถอนทั้งต้น ? เขาบอกว่าเพราะถ้าถอนแล้วจะตาย ต้องเสียเวลาปลูก เด็กเขารู้เหตุผลหมด

ถ้าใครมีเวลาลองไปโหลดวีดีโอมาดู น่าจะเป็นของรายการคนค้นคน ชื่อว่าต้นข้าว ลูกไม้ในเงา เสียดายว่าน้องต้นข้าวตายแล้ว เพราะว่าพ่อแม่ให้ลูกเป็นไปตามธรรมชาติ อยู่กับธรรมชาติ คราวนี้บรรดาลุงป้าน้าอาจากกรุงเทพฯ ไปเยี่ยม เอาไข้หวัดใหญ่ไปติด แล้วพ่อแม่ก็ปล่อยให้หายเองตามธรรมชาติ ดันไปเจอเชื้อไข้หวัดที่ก่อนจะหายชิงตายเสียก่อน ก็ต้องบอกว่าน่าเสียดาย แต่ไม่เป็นไรเพราะว่าน้อง ๆ ของเขาคนอื่น ๆ พ่อแม่ก็เลี้ยงแบบนั้น ถ้าเราสามารถให้ลูกหลานของเราทำอะไรด้วยตัวเองได้เร็วเท่าไร ก็เบาแรงตัวเองไปได้มากเท่านั้น"



พระครูวิลาศกาญจนธรรม
งานฉลองบ้านวิริยบารมีและงานหล่อสมเด็จองค์ปฐมเนื้อเงิน
วันที่ ๒๙ มีนาคม ๒๕๕๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษรโดยรัตนาวุธ)