[เถรี]

"พวกบรรดาสัตว์ป่าจะกลัวคนเป็นพิเศษ เพราะโดนล่าเป็นประจำ ขนาดกระทิงฝูง ๘-๑๐ ตัว แค่ได้กลิ่นเราหรือได้ยินเสียงเราเหยียบใบไม้ ก็วิ่งป่าแตกเป็นทางไปทั้งฝูงแล้ว

ถ้าเดินเข้าป่าลึกไปสัก ๘ วัน สัตว์จะไม่ค่อยได้เห็นคน เจอหน้าคนก็ละล้าละลังว่า จะหนีดีหรือไม่หนีดี พอเดินลึกเข้าไปสัก ๑๐ กว่าวัน คราวนี้เจอหน้า สัตว์เขาก็ยืนมอง มีคนเขาถามว่ายื่นมือให้เขาดมได้อย่างไร ก็สัตว์เขาไม่หนี และเราต้องอาศัยผ่านไปทางนั้น วิธีดีที่สุด ก็คือยื่นมือให้เขาดม

พวกนี้ความรู้สึกมันไว ถ้าว่าตามด้านจิตศาสตร์ พวกนี้เขารับความรู้สึกของเราได้ แต่ถ้าว่ากันตามวิทยาศาสตร์ ในแต่ละอารมณ์คนเราจะหลั่งสารเคมีออกมาไม่เหมือนกัน แล้วพวกนี้เขาสามารถที่จะสัมผัสได้

พอยื่นมือให้เขาดม เขาเห็นว่าไม่มีอันตรายเขาก็ไป ยื่นมือให้ตัวแรกดม เขาดมจนพอใจแล้วก็ไป ตัวที่สองก็มาดมต่อ จนกว่าจะหมดฝูง พวกนี้เขาแปลก..ถ้าไม่กลัวเรา เขาจะต้องสอดรู้สอดเห็นให้หมดทุกตัว

บางทีไปปักกลด เสียงโครมครามมาแต่ไกลเลย ถ้าคนไม่เคยได้ยินอาจจะตกใจ นกเงือกเขาบินมาฝูงหนึ่ง ๒๐ กว่าตัว เวลานกเงือกบินมาแค่ ๑-๒ ตัว ก็เสียงดังเหมือนเฮลิคอปเตอร์แล้ว นี่ ๒๐ กว่าตัวมาพร้อม ๆ กันเสียงดังสนั่นหวั่นไหว พอมาถึงก็จับยอดไม้ เล่นกันบ้าง ตีกันบ้าง เสียงเกรียวกราวไปหมด"