[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "เมื่อวันที่ ๑ พฤษภาคม กลับจากพุทธาภิเษกที่วัดเขาวง ด้วยความทันสมัยเขาก็มอบความไว้วางใจให้ GPS ในรถ ปรากฏว่าพาไปคนละทาง อาตมาต้องประท้วงว่าผิดทาง โยมที่ไปด้วยก็เลยเปิดมือถืออีกเครื่องหนึ่ง ปรากฏว่าสองเครื่องพาไปทางที่อาตมาไม่รู้จักทั้งคู่ เอ้า...บ้าก็บ้าวะ ลองตามดูเผื่อเครื่องจะรู้จักทางที่สั้นกว่า เลี้ยวเข้าไปทางอำเภอท่าเรือ อาตมาก็มองไปข้างหน้าเป็นสะพานใหญ่ ต้องข้ามแม่น้ำก่อน ปรากฏว่า GPS บอกว่าให้เลี้ยวขวาตรงซอยเล็ก ๆ เลี้ยวเข้าไปไม่ถึง ๑๐๐ เมตรก็เห็นป้ายวัดกลางท่าเรือ อ้าว...วัดหลวงปู่เราเองนี่หว่า

ก็เลยบอกโยมว่านี่วัดของหลวงปู่นอ วัดกลางท่าเรือ พวกเราไปไหว้รูปหล่อหลวงปู่กันก่อน เพราะว่าสมัยก่อนตอนวัยรุ่น พระครูแสงท่านพาไปเหนือ ไปใต้ ไปตะวันออก ตะวันตก ไปกราบครูบาอาจารย์ที่มีชื่อเสียงมีความสามารถ ไปหาวัตถุมงคลกัน แต่จำได้ว่าสมัยก่อนวัดอยู่กลางทุ่งนา ตอนนี้วัดมีชุมชนล้อมรอบไปแล้ว

ทำบุญกับหลวงปู่เสร็จสรรพเรียบร้อยออกมา ก็เลี้ยวขวาเลาะไปข้างวัดตามที่ GPS แจ้งตั้งแต่แรก แต่ปรากฏว่าทั้งสองเครื่องยืนยันว่าผิด ให้เลี้ยวออกมาเครื่องพาข้ามสะพานที่เมื่อครู่ไม่ยอมให้ข้าม สรุปว่า GPS เจ๊งสองเครื่องพร้อมกันได้ด้วย ทั้งในรถและทั้งในมือถือ

สรุปว่าหลวงปู่ท่านคงคิดถึง ไม่ได้ไปหาตั้งนานแล้ว ๔๐ ปีกว่าแล้ว สรุปว่าพวกเราคงจะไม่รู้จักท่าน เพราะว่าท่านล่วงลับไปนานแล้วเหมือนกัน มรณภาพไปเกิน ๓๐ ปีแล้ว หลวงปู่นอ วัดกลางท่าเรือ สมัยก่อนเขานิมนต์ท่านไป วัดกลางท่าเรือเป็นวัดร้าง ชาวบ้านหาเจ้าอาวาสมา ๓ รูป ๔ รูป หอบบาตรหอบย่ามหนีกันหมด ไม่มีใครทนอยู่ได้เพราะว่าที่กันดาร พูดง่าย ๆ ก็คือลำบากลำบน ถ้าสมัยนี้ก็คงประมาณอำเภอแม่ลาน้อย จังหวัดแม่ฮ่องสอน

พอหลวงปู่นอไปถึงเห็นญาติโยมมีความหวัง นั่งกันตาละห้อย ก็ว่า "เอ้า...ไม่เป็นไร ในเมื่อตั้งใจนิมนต์มา อาตมาก็จะจารตะกรุดสร้างวัดให้" ท่านว่าอย่างนั้น"