[เถรี]

ต้องบอกว่า วาระบุญ...เมื่อมาถึง อะไรก็กั้นไม่ได้ ส่วนวาระกรรมนั้น...ถ้าหากว่ามาถึง หนีไปไหนก็หนีไม่พ้นเช่นกัน

มีพระอยู่ชุดหนึ่งเดินทางไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ไปอาศัยอยู่วัดป่าแห่งหนึ่ง เขาก็จัดให้นอนอยู่ในถ้ำ ปรากฏว่าเวลากลางคืนก้อนหินใหญ่กลิ้งลงมาอุดปากถ้ำพอดี พยายามจะแงะอย่างไรก็ไม่ออก เอาคนทั้งหมู่บ้านมาช่วยกันฉุด ช่วยกันแงะเท่าไหร่ก็ไม่ออก พอครบ ๗ วัน หินก็กลิ้งออกมาเอง พระที่อยู่ข้างในถ้ำก็อดข้าวจนผอมโซ เมื่อเขาดูแลจนร่างกายท่านแข็งแรงแล้ว ก็พากันเดินทางไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้า ทูลถามถึงบุรพกรรม ว่าทำอะไรมาจึงเป็นอย่างนั้น

พระพุทธเจ้าตรัสว่าในชาติหนึ่ง พระภิกษุทั้ง ๕ รูปนั้นเป็นเด็กเลี้ยงวัว ปล่อยวัวให้หากินในทุ่ง แล้วตัวเองก็เที่ยวตามล่าสัตว์เล็กสัตว์น้อย วันนั้นไปเจอตะกวดอยู่ตัวหนึ่ง ก็ไล่จับตะกวดกัน ตัวตะกวดมันหนีมุดเข้าไปในจอมปลวก ก็คิดว่าจะขุดจอมปลวกนี้เพื่อเอาตัวตะกวด แต่ว่ามันก็ใกล้ค่ำแล้ว ก็เลยตัดสินใจเอาไม้อุดไว้ก่อน ตั้งใจว่าพรุ่งนี้ค่อยมาขุด

พอวันรุ่งขึ้น เด็กทั้ง ๕ คน ก็ดันต้อนวัวไปหากินทางด้านอื่น ลืมไปเลยว่าตัวเองได้อุดรูขังตะกวดไว้ในจอมปลวก จนเวลาผ่านไป ๗ วัน ก็ต้อนวัวมากินที่ทุ่งหญ้าเดิม พอเห็นจอมปลวกก็เลยนึกขึ้นได้ ไปดึงท่อนไม้ที่อุดรูออก เมื่อตะกวดเห็นแสงสว่างก็ดีใจรีบคลานออกมา จากตัวอ้วน ๆ กลายเป็นผอมกระหร่องไปเลย พวกเด็กเลี้ยงวัวเห็นว่าไม่น่ากินแล้วก็เลยปล่อยไป ตะกวดก็เลยรอดตายไปได้

ด้วยอานิสงส์ผลกรรมที่ได้กักขังตะกวดเอาไว้ ๗ วันนี้แหละ ชาตินี้เมื่อบวชเป็นพระภิกษุแล้ว พอเข้าไปพักในถ้ำ ด้วยแรงกรรมก็เลยบันดาลให้หินใหญ่เข้ามาอุดปากถ้ำไว้