[ลัก...ยิ้ม]

เราต้องการพบสุขออกจากทุกข์ ต้องรู้วิธีออกความต้องการทางกาย ทางจิต อุปมาต้องการไฟ มีไม้สองอันที่ยังไม่แห้งชุ่มไปด้วยยางยังสดอยู่ จะเอาไม้สองอันมาถูเข้าด้วยกันไฟก็ไม่ยอมติด แม้มีไม้สองอันอันหนึ่งแห้งสนิทไม่มียาง อีกอันหนึ่งยังชุ่มด้วยยางสดอยู่ นำไม้ทั้งสองมาถูเข้าหากันจะถูอย่างไรก็ไม่ได้ไฟ เหนื่อยเปล่า หากมีไม้สองอันไม้ทั้งสองแห้งสนิท นำไม้ทั้งสองมาถูเข้าหากันไม่นานไฟก็จะติด แต่ก็ต้องรู้วิธีจะถู ถูอย่างไรไฟถึงจะติดเช่นกัน

จะค้นหาความสุข ความสงบ ถ้ากายยังมีกาม จิตยังมีกาม จะทำอย่างไรก็จะหาความสงบสุขไม่พบ หากกายไม่มีกาม แต่จิตมีกามก็เช่นกัน จะพ้นไปได้ก็ต่อเมื่อกายและจิตไม่มีกามแล้วเท่านั้น

ความสุขที่อยู่ในกามเป็นความสุขที่รุ่มร้อน เป็นสุขสงบชั่วครั้งชั่วคราว ไม่จีรังยั่งยืน ไม่คงทน ไม่สามารถรักษาเอาไว้ ไม่คงอยู่ เกิดขึ้นได้ คงอยู่ได้ ก็ดับไปได้ในที่สุดเป็นเช่นนี้ตลอด

เราจะกล้าหาญออกจากกามได้มากน้อยเพียงใด ออกได้หมดก็มีความสุข (สุขปลอดจากกามสุข) ออกได้บ้างพอมีสุข ออกไม่ได้มีแต่สาระของทุกข์ตลอดชีวิต การระงับ ดับ รู้ การเบื่อหน่ายเท่านั้นจึงจะรอดพ้น โลกมันเป็นอย่างนี้ ผู้ชนะโลกคือ ผู้ชนะใจ

*เลือกทางเดินด้วยตนเอง จงสร้างความกล้าในการออกจากทุกข์ อย่ามัวแต่ร้องตะโกน ทำไม่ได้ ทำไม่ได้ นั่นลูกโคมันร้อง ต้องไม่ใช่ตัวเรา อย่าอ่อนแอ อ่อนหัด อ่อนฝึก อ่อนซ้อม อ่อนคิด อ่อนทำ อ่อนใจ มีแต่เรียกหา ร้องหา ดิ้นรน รอหา ทำอย่างนี้เหมือนคนเป็นอัมพาต ไม่มีใครช่วยได้

ใจเป็นอัมพาตเสียแล้วจะหวังอะไรในชีวิตนี้ ไม่มีให้หวังเพราะโง่เขลาเสียแล้ว จะมีอะไรให้หวัง เป็นความหวังที่ไม่มีอะไรให้หวัง น่าเสียดายที่มีกายบรรจุไว้ซึ่งความเขลาเบาปัญญา หลับไม่ลืมหูลืมตา จมอยู่กับความเหม็นเน่าคือ ทุกข์ *วันแล้ววันเล่าไม่จากไป จากไปก็กลับมาใหม่ ไม่จบสิ้น โลกจึงเดือดร้อนด้วยอำนาจของกาม สัตว์โลกรบราฆ่าฟัน แย่งชิงประโยชน์ที่ไม่ได้เอามาและไม่สามารถเอาไป สร้างวิบากกรรมอย่างต่อเนื่อง เส้นทางเดินมีสองสายคือ ความสุขกับความทุกข์