[เถรี]

"อาตมาเองนั้นนับว่าโชคดีมาก มีโอกาสดูแลพ่อของตนเอง ทั้งกลางวันและกลางคืนถึง ๖ ปีเต็ม ดูแลแม่อีก ๓ ปี ถวายการดูแลรับใช้หลวงปู่มหาอำพัน (พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์, อำพัน อาภรโณ, บุญ - หลง วัดเทพศิรินทราวาส) อีก ๔ ปี เรียกว่าแทบจะใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล ถ้าเป็นนักเรียนพยาบาลก็เรียนหลักสูตรที่ยาวนานมาก ดูแลคนไข้และใช้เครื่องมือเครื่องไม้เป็นทุกอย่าง แม้กระทั่งการฉีดยาก็ยังพอเป็นอยู่บ้าง

ช่วงที่โยมแม่ไปอยู่ที่วัดท่าขนุน เวลาบ่ายอาตมาก็จะไปชวนโยมแม่คุย ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องเก่า ๆ สมัยที่ตนเองยังเด็ก คนแก่ถ้าได้คุยความหลังแล้วจะมีความสุข ซ้ำยังช่วยให้สมองดีไม่หลงลืมอีกด้วย

แต่ว่าโยมแม่นั้นไม่ยอมอยู่กับลูกคนไหนนาน ๆ จะตระเวนไปอยู่กับลูกคนนั้นเดือนหนึ่ง ลูกคนนี้ครึ่งเดือน โดยให้เหตุผลว่า ลูกคนอื่นจะได้ไม่น้อยใจ แต่เมื่อไปอยู่วัดท่าขนุน บางทีแม่ก็ลืมวันลืมคืน มีครั้งหนึ่งถามว่า "แม่มาอยู่วัดได้สักเดือนหรือยัง ?" อาตมาตอบไปว่า "๘ เดือนแล้ว ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพระ พี่น้องคนอื่นก็คงจะด่าพระเข้าให้แล้ว"