[เถรี]

ถ้าเราประมาททิ้งเวลาให้ผ่านไป หลวงพ่อท่านจากเราไปแล้ว ลำดับต่อมาเรายังประมาทว่ายังมีตุ๊พ่อมหาสิงห์อยู่ ยังมีพี่ ๆ น้อง ๆ พระลูกหลานหลวงพ่อวัดท่าซุงอยู่ ถ้าท่านทั้งหลายเหล่านั้นจากไปอีก แล้วเราจะพึ่งใคร...? พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้เราพึ่งใคร ท่านบอก อัตตาหิ อัตตาโน นาโถ ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน ถ้าเราสามารถพึ่งตนเองได้ ถึงจะมีที่พึ่งอย่างแท้จริง

วันนี้จึงอยากฝากการบ้านให้โยมทุกท่านว่า การปฏิบัติอย่าทำเป็นเล่น ทำเป็นเล่นเมื่อไรเรายังจัดอยู่ในสังโยชน์ข้อสีลัพพตปรามาสอยู่ ศีลเรารู้จัก พรตก็คือหลักการปฏิบัติ ก็คือ ศีลพรตที่เรารักษาและปฏิบัติในลักษณะลูบ ๆ คลำ ๆ ไม่เอาจริงเอาจัง นอกจากจะช่วยเราไม่ได้แล้ว ยังจะซ้ำเติมให้เราสาหัสขึ้นอีก

อย่างเช่นการภาวนา เมื่ออารมณ์ใจทรงตัวแล้ว ก็มีกำลังที่จะมาพิจารณาตัดกิเลสได้ แต่ถ้าเราไม่นำกำลังนั้นมาพิจารณาตัดกิเลส เมื่อคลายออกมา มันจะวิ่งเข้าไปหาความฟุ้งซ่านในรัก โลภ โกรธ หลงของมันเอง คราวนี้ก็จะฟุ้งซ่านเป็นหลักเป็นฐานเป็นงานเป็นการ เพราะมันได้กำลังจากสมาธิมา กลายเป็นมิจฉาสมาธิ ซ้ำเติมเราให้ลำบากยิ่งขึ้น ทำให้กิเลสมีกำลังกล้าแข็งยิ่งขึ้น ดังนั้น..ท่านทั้งหลายที่ปฏิบัติมา ให้ดูตัวเราเองด้วยว่า ทุกวันนี้เราปฏิบัติเพื่อสร้างบุญสร้างบารมีให้เกิด เสริมสร้างปัญญาให้เกิด หรือว่าเราปฏิบัติเพื่อเสริมสร้างกำลังให้กับกิเลสทุกวัน?

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้พระพุทธเจ้าท่านเรียกว่า ธัมมวิจยะ การรู้จักแยกแยะในธรรม จัดเป็น ๑ ในโพชฌงค์ ๗ ประการ ที่เป็นเครื่องช่วยให้เราตรัสรู้หรือบรรลุมรรคผลได้ ธรรมะของพระพุทธเจ้า ๘๔,๐๐๐ พระธรรมขันธ์ ไม่มีอะไรขัดกันเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกข้อสามารถส่งเสริมกันได้หมด แต่ว่าเราทำจริงหรือไม่? ทำเล่น ๆ นอกจากไม่เกิดผลดีแล้ว ยังซ้ำเติมตัวเองให้หนักขึ้นไปอีก

หลวงปู่ปานไปแล้ว หลวงพ่อไปแล้ว หลวงพ่อสิงห์ก็ดี หลวงพ่อพระครูปลัดอนันต์ก็ดี อายุมากขึ้นทุกวัน ๆ หลวงพ่อพระครูปลัดอนันต์อายุก็ร่วม ๖๐ กว่า จะ ๗๐ แล้ว หลวงพ่อสิงห์ของเราก็ ๗๐ กว่าแล้ว ยังอยู่ได้อีกสักกี่วัน ถ้าเรายังไม่เร่งทำตนเองให้มีหลักยึดไว้ ถึงเวลาหลักตรงหน้าหายไป แล้วเราก็จะรู้ว่าคนอื่นไม่ใช่ที่พึ่งของเรา กว่าจะรู้ก็สายไปเสียแล้ว