[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวกับโยมคนเดิมว่า "พัฒนา กาย วาจา ใจ ของตนเองให้ดีที่สุด ศีลควบคุมกายและวาจาของเรา สมาธิควบคุม กาย วาจาและใจ ในเบื้องต้น ปัญญาควบคุม กาย วาจาและใจ ในเบื้องปลาย ก็แปลว่าเราต้องพัฒนาศีล สมาธิ ปัญญาของเราอยู่ตลอดเวลา

สิ่งใดสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้น พยายามหาประโยชน์จากสิ่งนั้นให้ได้ แม้ว่าจะเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบที่สุด เหมือนอย่างกับว่า เจอขี้ก็ต้องเอาไปเป็นปุ๋ยให้ได้ รับรองได้ว่าจะต้องเจอขี้ทุกวัน โดยเฉพาะขี้โมโห

บุคคลที่รับแรงกระทบง่าย ถ้ารู้จักพัฒนาตัวเอง จะเห็นความก้าวหน้าเร็ว เพราะว่ามีสิ่งทดสอบอยู่ตลอดเวลา ส่วนใหญ่แล้วหลายคนที่สงบนั้น สงบแบบนางเวเทหิกาที่พูดไปวันก่อน สงบเพราะไม่มีแรงกระทบ พอสาวใช้แกล้งนอนตื่นสายหน่อย ก็ฟาดหัวแตกเลย

อย่าแบกตัวกูของกูไปวัด ถ้าแบกไปจะอยู่ลำบาก เดี๋ยวก็จะกลายเป็นว่า “มึงไม่รู้ซะแล้วว่ากูเป็นใคร ?” แบบเดียวกับป้าแมว (วัตถา) แกไปทะเลาะกับนักการเมืองท้องถิ่น เจ้านั่นก็ขึ้นเสียง “มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ?” ป้าแมวก็ตวาดกลับ “แล้วมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ?” เจ้านั่นก็เลยงง เพราะปกติไม่เคยมีใครกล้าขึ้นเสียงด้วย แล้วท้ายสุดก็ถอยไปแบบจ๋อย ๆ แต่โดยดี เพราะคิดว่าป้าแมวเส้นใหญ่กว่า ป้าแมวบอกว่า “ถ้ามันถามก็จะตอบว่า...กูอีแมวไง..!”

ถ้าแบกทิฐิไปจะกระทบเขาง่าย เราเคยอยู่ในสังคมระดับนี้มา เคยทำงานระดับนี้มา ระดับโปรเฟสชั่นแนล ระดับอินเตอร์เนชั่นแนล แต่ปรากฏว่าของคนอื่นนี่ กระทั่งบ้านตัวเองยังไม่เคยออกพ้นเลย แต่ดันมางับเรา เราก็จะรู้สึกว่ากระทบแรง กระทบแรงเพราะแบกตัวกูของกูไว้เยอะ ดังนั้น...วิธีที่ปลอดภัยก็คือ ลดตัวกูของกูลงให้เร็วที่สุด

รับรองได้ว่าการกระทบมีทุกวันแหละ เพราะว่าผู้หญิงมีความสามารถพิเศษคือรับแรงกระทบง่าย ช่วง ๒ เดือนที่ผ่านมาแม่ชีที่วัดท่าขนุนสึกไป ๓ รูป เพราะกระทบกันอย่างนี้แหละ ถึงขนาดออกปากว่า ถ้ามีกุฏิส่วนตัวจะบวชตลอดชีวิตเลย พอได้กุฏิ...ไม่เกิน ๗ วันก็ไปแล้ว"