[เถรี]

พอพระออกบิณฑบาตเช้า ก็อยู่ที่เราว่าจะ "นอนต่ออีกหน่อยน่า..!" ถ้าแบบนี้พระอด..! แต่ถ้า "เอ้า..เราต้องลุกไปใส่บาตร นอนไม่ได้แล้ว" กุลีกุจอลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา บางคนก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียเรียบร้อย หุงข้าวทำกับข้าว เตรียมตัวใส่บาตรหน้าบ้าน ก็เป็นการฝึกตัวของเราเอง ให้เคยชินเป็นจริตนิสัย หรือเป็นสุขนิสัยในการตื่นเช้า

ก็จะพลอยให้การงานต่าง ๆ ได้เริ่มเร็วกว่าคนอื่นเขา ถ้าสมัยก่อนส่วนใหญ่เขาอยู่บ้าน ทำไร่ ทำนา ทำสวน ถ้าเป็นสมัยนี้ก็อาจจะได้รีบไปก่อนรถติด โดยเฉพาะคนอยู่กรุงเทพฯ นี่อยากจะร้องไห้..! ถ้าวิ่งมาทางด้านพุทธมณฑล ตลิ่งชัน กว่าที่จะข้ามสะพานพระปิ่นเกล้าฯ ได้ ถ้ามาผิดเวลา บางทีชั่วโมงกว่ายังอยู่ที่ตีนสะพานเลย..!

เมื่อเป็นการสร้างสุขนิสัยที่ดีของเราแล้ว ยังเกิดความรักความสามัคคีกันด้วย เพราะว่าสมัยที่กระผม/อาตมภาพยังเด็กอยู่ ถึงเวลาเขาไม่ได้ต้มแกงถวายพระเท่านั้น แต่ยังเผื่อแผ่เพื่อนบ้านด้วย ถึงเวลาก็ใส่ถ้วยไปส่งข้ามรั้วกัน ของเธอมีต้ม ของฉันมีแกง บ้านโน้นมีผัด บางทีทำกับข้าวอย่างเดียว แต่ในบ้านมีกับข้าวถึง ๔ - ๕ อย่าง เพราะว่ารอบบ้านแบ่งปันมาให้ เกิดความรักใคร่สามัคคีเหนียวแน่น เขาถึงได้บอกว่า "เป็นรั้วที่มีชีวิต" ก็คือสร้างรั้วที่ไม่มีชีวิตบางทีก็ป้องกันโจรขโมยไม่ได้ แต่พอสร้างรั้วที่มีชีวิต รอบบ้านช่วยเป็นหูเป็นตาให้ สามารถป้องกันขโมยได้

เมื่อเกิดความสามัคคีในหมู่คณะ ถึงเวลาทำอะไรก็ชักชวนกันไป "เราเป็นลูกศิษย์วัดท่าขนุน" ถึงเวลาชวนพรรคพวกที่ทำบุญวัดท่าขนุน ก็มากันพร้อมเพรียง ทางด้านโน้นเป็นลูกศิษย์วัดทองผาภูมิ ถึงเวลาก็ไปช่วยวัดทองผาภูมิโดยพร้อมเพรียงกัน ความสามัคคีเหนียวแน่นที่เกิดขึ้น ก็ทำให้สังคมของเราเป็นปึกแผ่นยั่งยืน

เพราะฉะนั้น..พวกหมู่บ้านยั่งยืนก็ดี หมู่บ้านศีลธรรมก็ดี หมู่บ้านช่อสะอาดก็ดี หรือว่าหมู่บ้านสีขาวก็ตาม ถ้าเริ่มจากใส่บาตรนี่..ทุกอย่างเกือบจะจบหมดแล้ว ไม่ว่าจะโครงการบ้านนี้มีรักปลูกผักกินเอง บ้านนี้มีผลผู้คนรักกัน ใส่บาตรก่อน แล้วอย่างอื่นจะตามมาเอง