[เถรี]

"พอเข้ามาถึงข้างในศาลา ๑๐๐ ปีฯ ก็อมยาลมไป ๓ เม็ด นั่งรอว่าจะเป็นลมตอนไหน ไม่รู้ว่ายาเขาดีหรือว่างานยังไม่เสร็จ กำลังใจยังมุมานะอยู่ก็ไม่รู้ ไม่ยอมเป็นลมเสียที ปีต่อไปให้หาคานหามแบบครูบาวิฑูรย์ดีกว่า ให้โยมเขย่งใส่บาตรกันให้เข็ด หรือไม่อีกทีก็เอารถเข็น นั่งรถแล้วให้โยมช่วยเข็นไป

แต่รู้เลยว่าร่างกายไม่ได้ใช้ ๓ วันนี่ไม่ไหวจริง ๆ พอเดินขึ้นเขานี่เมื่อยสุด ๆ เลย ทิดเฟิร์สเขาถามว่าเป็นอะไรหลวงพ่อ ? “ตะคริวกินมือว่ะ” จับต่อไม่ได้ ต้องวางฝาบาตรเอาไว้ หลอกคุยกับโยมไปเรื่อย จนกระทั่งคลายไปหน่อย กำมือได้ พอยกมือได้ก็เดินต่อไป

โยมมาจากสุดเหนือสุดใต้พอ ๆ กับงานเป่ายันต์ฯ เลย คนอาจจะน้อยกว่างานเป่ายันต์ฯ สัก ๒๐ เปอร์เซ็นต์ แต่ว่าสำหรับงานตักบาตรเทโวฯ แล้ว มากกว่าเดิมหลายเท่า เพราะปกติพอเลี้ยวเข้าลานธรรมคนก็จะเริ่มน้อยแล้ว คราวนี้เลี้ยวเข้าลานธรรมแล้วคนยังแน่นเท่าหัวถนนอยู่เลย

ลองโทรเช็คไปทางวัดดูซิว่า กุฏิแม่ชีมีที่ว่างให้นั่งได้หรือยัง ? ป่านนี้จัดของไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ มั่นใจเลยว่าอาหารสดหลายส่วนเสียแน่นอน เพราะว่ากองเป็นภูเขาเลากากว่าจะคุ้ยไปถึง โยมส่วนใหญ่ก็ประเภทอยากใส่อย่างนี้ ปีหน้าต้องแก้ด้วยการเอาคนรู้งานไปรอที่กุฏิแม่ชี จะได้ไม่ไปเทโครม ๆ อีก เทแบบนั้นแล้วแก้วน้ำแตกขวดน้ำแตก ไหลนองเละเทะไปหมด"