[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เรื่องของลูกเทพเกิดจากหลายสาเหตุด้วยกัน สาเหตุแรกก็คือ คนเราไม่รู้ว่าจะพึ่งอะไร ในเมื่อไม่รู้ว่าจะพึ่งอะไร พอเห็นเขามีก็เห่อตามกระแส อย่างที่สองก็คือ อุ้มไปไหนได้ไม่ต้องอายใคร ถ้าอยู่ ๆ เกิดเราจะอุ้มกุมารทอง คนเขาก็มองแปลก ๆ ว่าไอ้นี่เล่นของหรือเปล่า...ใช่ไหม ? คราวนี้พออุ้มลูกเทพไปก็กลายเป็นว่า สังคมเขาก็ยังเห็นว่าเป็นตุ๊กตา ไม่ต้องไปอับอายขายหน้าใคร

ประการต่อไปก็คือเป็นกระแส เราจะเห็นว่าบ้านเราอะไรที่มาเร็วก็ไปเร็ว คนที่ขยับตัวก่อนก็มักจะรวย คนที่เหลือก็ซวยไป ขยับไม่ทันใคร ตามกระแสไม่ทันก็ตกยุคไป

ความจริงรัฐบาลน่าจะสนับสนุน เพราะว่าถ้าทั้งประเทศซื้อลูกเทพไปคนละตัว เศรษฐกิจคงดีขึ้นหลายเปอร์เซ็นต์ อย่างน้อย ๆ ตัวหนึ่งก็ ๓๐๐-๔๐๐ บาท ออกประกาศนียบัตรให้เลย ใครเลี้ยงลูกเทพได้ดีกว่ากัน แต่ส่วนที่น่าเสียดายก็คือ แทนที่จะพึ่งพระก็กลายเป็นพึ่งผี แม้ว่าจะเอาไปให้พระสงฆ์องค์เจ้าท่านลงคาถา ลงเลข ลงยันต์อะไรให้ก็ตาม แต่ก็ไม่ค่อยได้นึกถึงพระหรอก ไปคิดถึงลูกผีอยู่นั่นแหละ ในเมื่อเป็นดังนี้ ส่วนของกำลังใจที่จะเกาะความดีจะมีน้อยลง

อีกส่วนหนึ่งก็คือเป็นความงมงาย เชื่อถือกันไร้เหตุไร้ผล พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า ถ้าใครอยากรวยต้องประกอบด้วยหัวใจเศรษฐี ก็คือ อุอากะสะ อุมาจากคำว่า อุฏฐานสัมปทา ถึงพร้อมด้วยความขยันหมั่นเพียร อา มาจาก อารักขสัมปทา รู้จักเก็บงำทรัพย์สิน รู้จักอดออม รู้จักประหยัด กะ มาจาก กัลยาณมิตตา คบแต่เพื่อนที่ดี ไม่คบพวกที่ชวนไปทางเสียหาย ไม่คบพวกที่ดื่มสุราติดยาเสพติด และ สะ ก็คือ สมชีวิตา ดำเนินชีวิตพอเหมาะพอสมควรฐานะ ไม่ฟุ้งเฟ้อจนเกินไป มีเงินเดือนนิดเดียวไปพกบัตรเครดิตเสีย ๔-๕ ใบก็เตรียมเจ๊ง หมุนเงินไม่ทันหรอก"