[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เมื่อเช้าเล่าเรื่องตอนเป็นทหารแล้วเขาฝึกให้ใช้ประสาทสัมผัสทั้ง ๕ ตอนนั้นการฝึกทุกอย่างหนักมาก ตื่นตี ๕ คิดว่าไม่หนัก...ใช่ไหม ? แต่ตื่นตี ๕ แล้วต้องเข้าห้องน้ำห้องส้วม ล้างหน้า แปรงฟัน แต่งตัว ไปจัดแถว เกิน ๓ นาทีเมื่อไรโดนซ่อมอาน คำว่า "ซ่อม" ก็คือทำให้ดีขึ้น ฉะนั้น...ถ้าวันนี้เวลาไม่ดีพอก็ต้องทำให้ดีขึ้น วิธีซ่อมก็คือการลงโทษ

หลังจากนั้นก็วิ่งออกกำลังกาย ต่ำสุด ๗ กิโลเมตรต่อครั้ง สูงสุดเคยถึง ๒๔ กิโลเมตร พูดง่าย ๆ ว่าถ้าครูฝึกหมั่นไส้ก็ได้วิ่งเยอะหน่อย โดยเฉพาะถ้าเป็นสิบเอกโสภณ อาตมาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพ่อคุณท่านถึงได้วิ่งอึดขนาดนั้น หุ่นเหมือนกับคุณชยาคมน์นี่แหละ นึกออกไหม ? ถ้าหมู่โสภณพาวิ่งนี่...เจ้าประคุณเถอะ ไม่ถึง ๒ ชั่วโมงไม่ต้องไปถามเลยว่าแกจะหยุดไหม ที่อัศจรรย์ก็คือแกวิ่งได้ทั้งขึ้นหน้าและถอยหลัง พอถึงเวลาแกจะตรวจแถวพวกเราว่าวิ่งพร้อมเพรียงกันหรือเปล่า แกก็วิ่งถอยหลัง วิ่งไปมองไป

จนกระทั่งประมาณ ๖ โมงเช้าเป็นอย่างเร็ว ก็จะได้มาเล่นกายบริหาร หลังจากนั้น ๐๗.๓๐ น.ก็จะปล่อยให้ไปเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน ใครไม่ได้ทำก็ทำเสียตั้งแต่ตอนนั้น แล้วก็ไปเข้าโรงเลี้ยง กินให้เสร็จก่อน ๘ โมง แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้กินหรอก โดนแกล้งอยู่ในนั้นแหละ ประเภทหิวจนไส้จะขาดเพราะวิ่งมาตั้งหลายชั่วโมง ถึงเวลาให้กินตามจังหวะนกหวีด เป่าปรี๊ด ตัก...ปรี๊ด เข้าปาก...ปรี๊ด เอาช้อนลง...ปรี๊ด...เคี้ยว...ปรี๊ด...หยุด บางทีข้าวคำหนึ่งกินอยู่ ๑๐ กว่านาที เคยลองดูบ้างไหม ?

บางทีเขาก็เห็นว่าท่ากินแบบนั้นง่ายเกินไปก็ให้มุดไปใต้โต๊ะ แล้วก็ตักอาหารบนโต๊ะนั้นแหละมากินให้ได้ ก็ต้องควานหากันไปเถอะ"