[ลัก...ยิ้ม]

ข้าพเจ้ากระทำการเวียนสามรอบปราสาททองคำตามคำบอกของหลวงพ่อ ครบสามรอบมายืนเคียงข้างหลวงพ่อ ปรากฏว่าผ้าใยแก้วค่อย ๆ เปิดออกหายไปในอากาศ พร้อมบานประตูก็เปิดออกทั้ง ๔ ด้าน

มองเข้าไปข้างในสว่างไสว มีประกายแพรวพราวไปหมด มองเห็นบัลลังก์เหมือนที่ประทับของพระมหากษัตริย์ ยกสูงเป็นบัลลังก์แก้ว ด้านบนมีฉัตรทองคำ มันสวยเหลือคำบรรยายจริง ๆ!!! ใครอยากรู้ว่าสวยอย่างไร!!! ต้องขึ้นไปดูเอง จึงจะตอบได้ว่าสวยอย่างไร? สวยแค่ไหน? วิจิตรตระการตาอย่างไร?

หลวงพ่อบอกต่อไป "เข้าไปชมในปราสาทเสีย" ท่านพาเดินเข้าไป ท่านยืนนิ่ง บอกให้ข้าพเจ้า "ขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์" ข้าพเจ้ายืนเฉย ไม่กล้าขึ้นไป ท่านบอกแบบดุ ๆ "ให้ขึ้นไป" จึงเดินขึ้นไปนั่ง มีเสียงมโหรีประโคมดังไพเราะมาก เมื่อเสียงประโคมหยุดลง

หลวงพ่อบอกให้เอาน้ำในคนโฑ ที่วางอยู่ทางขวามือกรวดน้ำให้สัตว์โลก เมื่อข้าพเจ้ายกคนโฑน้ำขึ้น ก้มลงไปดูที่พื้นที่วางเท้าทั้งสองเห็นมีช่องสี่เหลี่ยม มองลงไปเห็นบ้านเมืองในโลกมนุษย์ คนเดินกันพลุกพล่าน ทำมาหากินกันตามปกติ เห็นรถวิ่งตามถนน เห็นการดำเนินชีวิต ความสับสนวุ่นวาย มองเห็นหมดทั้งการทะเลาะเบาะแว้ง แก่งแย่งทำมาหากิน เหมือนชีวิตปกติประจำวันที่เราพบกันทุกวัน

ตื่นตาตื่นใจ สับสนในจิต ตอนนั้นมีความรู้สึกค่อนข้างสับสนวุ่นวาย ถามตัวเองว่า "นี่อะไรกันแน่! จริงหรือฝันไป!" ตั้งใจว่ากลับลงมา จะถามไถ่หลวงพ่อดู

จึงกำหนดจิตกรวดน้ำลงมาตามช่วงที่มองเห็น ภาพในโลกมนุษย์ ขณะที่น้ำหยดลง มีเสียงมโหรีดังก้องพร้อมทั้งเสียงสาธุ ดังลั่นจากหมู่เทวดาที่รับส่วนอานิสงส์แห่งบุญที่กรวดน้ำให้ แต่ก้มมองดูหมู่มนุษย์ กลับไม่รู้ไม่เห็นส่วนบุญนั้น ต่างเฉยเมยเพราะไม่รู้ไม่เห็น จึงไม่รับ น่าเสียดายเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่เทน้ำลงมานั้น น้ำนั้นส่งกลิ่นหอมกระจายฟุ้งไปทั่วด้วยอำนาจบุญ ข้าพเจ้าจึงรู้ว่า ผลบุญนั้นมีกลิ่นหอมกระจายฟุ้งไปทั่ว แต่มนุษย์ไม่ได้กลิ่นจึงไม่รับ น่าเสียดายนัก เทวดาจึงรับรู้ส่วนบุญทุกครั้ง