[เถรี]

ถ้าหากว่าอะไรเกิดขึ้น พยายามตัดการรับรู้ด้วยการอย่าไปใส่ใจ อยู่กับลมหายใจเข้าออกเป็นหลัก หูจะได้ยินเสียง ไม่ใช่เสียงที่อยู่ข้าง ๆ หรอก บางทีก็เป็นเสียงจากภพอื่น ภูมิอื่น สถานที่อื่น อย่าได้ไปใส่ใจ ตาจะเห็นรูป บางทีผมก็ต้องขยับแว่นดูว่าผีหรือคน ? มีคนทักผมว่าพูดอะไรอยู่คนเดียว ผมไม่ได้พูดคนเดียวนะ แต่เผลอเสียงดังเขาก็เลยเห็นผมพูดอยู่คนเดียว

แต่เป็นเรื่องแปลกว่าเรายิ่งไม่ไปใส่ใจ นิมิตเหล่านี้ก็ยิ่งชัด เสียงเหล่านี้ก็ยิ่งชัด แต่ถ้าเราไปใส่ใจก็จะติดอยู่แค่นั้นอีก ทำกี่ครั้งก็อยากให้เป็นอย่างนั้น ตัวอยากคือความฟุ้งซ่าน เลยทำให้ก้าวไม่ถึงความดีที่เราต้องการ

ดังนั้นถ้าหากว่าเราเป็นนักปฏิบัติแล้วเกิดความสงสัย ข้องใจ...จงทำต่อไป....ถ้าทำพอ ทำถึง จะได้คำตอบเอง แต่ถ้าทำไม่พอ ทำไม่ถึง แล้วไปอยากได้ใคร่ดี ก็จะกลายเป็นฟุ้งซ่าน ยิ่งฟุ้งก็ยิ่งไม่ได้ อย่าลืมว่าพระพุทธเจ้าท่านตรัสโอวาทปาฏิโมกข์ว่า “ขันตี ปรมัง ตโป ตีติกขา” คำแรกเลยคือความอดทน การสร้างความดีเป็นการเข็นครกขึ้นภูเขาหรือว่ายทวนน้ำ ต้องใช้ความพากเพียรพยายามอย่างสูงสุด ใจร้อนไม่ได้ ต้องการผลเร็วไม่ได้ ขนาด "ไวไว" ยังต้องลวกตั้ง ๓ นาที แล้ว "ช้า ช้า" จะต้องนานขนาดไหน

ดังนั้น...ในส่วนนี้ของพวกเราก็คือ ต้องอดทน อดกลั้น ค่อย ๆ ปฏิบัติ ค่อย ๆ สั่งสมไป หยอดกระปุกครั้งแรก ๆ ไม่มีอะไรให้เห็นหรอก เล่นโอ่งน้ำขนาด ๘๐ ปีบ ถึงเวลาน้ำหยดลงไปทีละหยด ก็นั่งรอไปเถอะ ชั่วโมงหนึ่งยังเปียกก้นโอ่งไม่ทั่วเลย แต่ถ้าหากว่าเราตั้งหน้าตั้งตาพากเพียรสืบไป บางทีไม่ทันรู้ตัวน้ำก็ขึ้นมาครึ่งโอ่งค่อนโอ่งแล้ว ไปรู้เอาตอนที่ฉุกเฉิน เออ...ที่แท้สิ่งที่เราทำมาก็พอใช้งานเหมือนกัน เพียงแต่ว่าถ้าหากว่าไม่เพียงพอ โอกาสที่จะใช้ได้ตลอดไปก็ยาก ได้แต่ช่วงฉุกเฉินเท่านั้น

ก็มีอย่างเดียวคือต้องทำให้พอ ถ้าต้นทุนสำรองเพียงพอ เบิกมาใช้เท่าไรไม่พร่องมาก ก็ชื่อเสียงเริ่มดัง วางตัวลำบาก มีแต่คนมาให้สงเคราะห์ แล้วเดี๋ยวก็จะเบื่อญาติโยมอย่างผม ให้คนอื่นรับหน้าที่แทน ใครมาผิดท่าผิดทางมาด่ากระจาย แต่ยิ่งด่าคนก็ยิ่งมา แปลกดีเหมือนกัน

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
ปกิณกโอวาทก่อนเวียนเทียน วันวิสาขบูชา
วันอังคารที่ ๒๙ พฤษภาคม ๒๕๖๑
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย รัตนาวุธ)