[ทาริกา]

และที่อัศจรรย์จริงแท้ ก็คือทิพย์สมบัติ.. คือความสงบสุขนี้มีอยู่เต็มธรรมชาติดาษดื่น เป็นสมบัติส่วนกลาง เป็นสาธารณะอยู่ในโลกสำหรับทุกคนที่อยู่ในโลก เป็นมรดกธรรมชาติที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงค้นหามานาน และพบวิธีมองให้เห็นและหยิบให้ถูกเอามาใช้ มีสิทธิโดยชอบธรรมที่จะได้มรดกนี้ทุกคนที่ศรัทธามีตามีหู และแบ่งปันตักตวงเอาไปใช้ให้เป็นสุขสบายได้ตามความปรารถนา จะเอามากเท่าไรก็ได้ เท่าที่จะหยิบถือเต็มมือเต็มใจ เอาไปเผื่อไปฝากลูกหลานคนที่บ้านก็ได้ ไม่มีการหวงแหนหมดเปลือง

แต่ว่าทำไมหนอลูกเอย.. ทำไมมนุษย์คือตัวเรานี้จึงมองไม่เห็นสมบัติล้ำค่า พากันมองข้ามเดินข้ามไปกอบโกยสมบัติที่ต่ำกว่า ซ้ำมีทุกข์โทษติดตราอยู่ ใช้ได้ก็แค่ตัวตาย จะเอาติดใจเดินทางไปในปรภพชาติต่อไปก็ไม่ได้ ส่วนใหญ่ก็จะต้องโทษรับทุกข์เพราะทรัพย์บาปนั้นในอบายภูมิ นรก เปรต อสุรกาย เดียรัจฉาน เป็นที่แน่นอน.. ทรัพย์วิบัติเหล่านี้ก็มีอยู่ประจำโลกให้สัตว์โลกแย่งชิงไขว่คว้าฆ่าฟันทำร้ายริษยา นั่นคือ ลาภ ยศ สรรเสริญ และสุขอันพาให้เพลิดเพลินลืมตาย..

หลวงตา.. อย่าไปขัดคอขัดอารมณ์ชาวโลกเขา เขาจะด่าเอา เขาจะย้อนเอาว่าไอ้ที่ทำบุญมอบให้ท่านไปกินไปใช้ จ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่าอาหาร ค่าก่อสร้างนั้น ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองในโลกหรอกหรือ? เห็นถวายทีไรก็ยถา.. เสียงชัดจัดเจนเชียว โธ่..โธ่.. พ่อคุณแม่คุณของหลวงตาเอย.. ก็ใช่ล่ะ ถ้าจะยกแง่นั้นมาพูดกัน แต่ลูกเอย.. หลานเอย.. อะไรล่ะลูก กำลังอะไรล่ะ ที่ชักจูงดลใจให้เอาทรัพย์โลกมาถวาย ..ใช่ศรัทธาไหมลูก ใช่การรับศีล การถึงสรณาคมณ์ ใช่การอธิษฐานมุ่งให้ใจสบายใจเป็นสุข และเกิดต่อไปในสุคติใช่ไหมลูก..

ตอบหลวงตาสิ..คนเก่ง