[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "เมื่อวันที่ ๓๑ พฤษภาคม วัดสระเกศมีงานฉลองพระอารามหลวงครบ ๒๓๒ ปี อาตมาฉันเพลที่ท่าขนุนเสร็จ ก็ปล่อยให้พระนำโยมปฏิบัติธรรม ส่วนตัวเองก็นั่งรถของคุณมงคลวิ่งมา ถึงวัดสระเกศก่อนบ่าย ๓ โมงเล็กน้อย อยู่ในงานพอให้เจ้าภาพรู้ว่ามาแล้ว รับปัจจัยไทยธรรมเสร็จ ขอตัวกลับประมาณบ่าย ๓ ครึ่ง วิ่งถึงวัด ๖ โมงครึ่งไปทำวัตรเย็น

ก็นึกว่าตัวเองเก่ง ปรากฏว่าเก่งได้ไม่ตลอด ตอนกลางคืนหลับ ๆ อยู่ พอพลิกตัว โอ๊ย...หลังยอก เจ็บจนตื่น ทีแรกว่าจะเอารถวัดมา คุณมงคลบอกว่ารถคันใหญ่ไม่คล่องตัว เอาไอ้กะเปี๊ยกวิ่งมาให้ วิ่งเร็วจริง คล่องตัวจริง แต่อะไรเวลาสะเทือนก็กระแทกใส่ตัวจนหมด อาตมาก็ไม่ใช่คุณมงคลจะได้มีวัสดุกันกระแทกรอบตัว อาตมามีแต่กระดูก แทบจะหลุดเป็นชิ้น ๆ ต้องให้หมอนวดซ่อมแล้วซ่อมอีก

ไปนึกถึงหลวงพ่อพระพรหมดิลก เจ้าคณะกรุงเทพมหานคร ตอนที่ท่านเปลี่ยนจากรถตู้ไปนั่งรถเบนซ์ อาตมาก็ไปยืนมอง ท่านเห็นก็รู้ ท่านบอกว่า "ข้าแก่แล้วโว้ย นั่งรถอื่นเวลาสะเทือนมาก ๆ ก็นั่งไม่ไหว จึงต้องยอมนั่งรถเบนซ์"

ตอนที่ท่านเป็นเจ้าคณะภาค อาตมาก็อยากให้เจ้านายรู้ว่าลูกน้องอยู่กันลำบากแค่ไหน เวลาจัดงานประชุมพระนวกะ จึงไปจัดที่สุดหล้าฟ้าเขียววัดสุดท้ายในเขตเลย ท่านเจอเข้าไปหนเดียว ไปบรรยายที่ไหนก็เอาเรื่องนี้ไปคุย ท่านบอกว่าเห็นพาไปริมเขื่อน มีแพมารับ วิวทิวทัศน์สวยอย่าบอกใคร ที่ไหนได้..พอวิ่งไปชั่วโมงกว่า ขึ้นจากแพแล้วก็ยังพานั่งโฟล์วีลไปอีก ๒ ชั่วโมงกว่า แทบจะหลุดเป็นชิ้น ๆ เพิ่งจะรู้ว่าลูกน้องเขาอยู่กันลำบากขนาดนี้ ฉะนั้น..เวลาจัดงาน ถ้าต้องการให้เจ้านายรู้ว่าเราอยู่ในสภาพอย่างไร ก็ต้องพาไปวัดไกล ๆ เลย"