[คิมหันต์]

“ลูกมาจากแดนไกล ได้มีวาสนามากราบหลวงพ่อผู้ประเสริฐสุด เป็นกุศลแก่ตนอย่างหาที่สุดมิได้ ลูกต้องการชมบารมีหลวงพ่ออย่างใกล้ชิด หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปแล้ว ขอให้ลูกได้ที่พักในบริเวณวัดนี้ด้วยเถิดพระเจ้าข้า...” เสร็จแล้วถอยออกมารอคนอื่นที่ยังสวดมนต์ไม่เสร็จ เพื่อจะได้ไปหาที่พักพร้อมกัน...

มีคนเมตตาแนะนำให้ไปขอพักที่วัดชุยยีเซาด้านหลังมณฑป แต่หลวงปู่ชฏิละเจ้าอาวาสท่านจู้จี้จุกจิกมาก อาจจะได้พักหรือไม่ได้พักเท่า ๆ กัน พวกเราเอารถวิ่งเข้าไปเลย พอพระเจ้าถิ่นท่านทราบก็พาไปกราบหลวงปู่เจ้าอาวาส ตาท่านมองไม่เห็นแล้ว แต่ยังเดินเหินไปไหนมาไหนได้คล่องแคล่ว คงเป็นเพราะความเคยชินในสถานที่นั่นเอง...

ไม่ว่าจะเป็นซอกไหนมุมไหน ก็มีแต่พระเดินส่ายอาด ๆ ทั้งเมือง

หลวงปู่ท่านซักถามแบบละเอียดยิบ ขนาดนิกายอะไรก็ยังถาม อาตมาปล่อยให้ท่านนาวิน ท่านกุมาระ ท่านกุสะละ บรรเลงเอาตามใจชอบ กดขาท่านพรกับเจ้าโตไว้เป็นการปรามไม่ให้เอ่ยปากเป็นอันขาด ขืนให้ท่านทราบว่าเป็นคนต่างชาติมีหวังเรื่องยาว ท่านเดินเข้ามาจนเกือบเหยียบเอาหลายครั้ง อาตมาทำตัวเป็นตอไม้ไร้ชีวิต ท่านเลยไม่รู้ว่ามีไอ้ตัวแสบอยู่ด้วย..!

ในที่สุดท่านก็อนุญาตให้พักได้ โดยให้นอนตามลำดับพรรษาซะด้วย ห้องที่จัดให้พักมีเตียงหลังเดียว อาตมาถูกอุปโลกน์ให้แก่ที่สุด จำต้องนอนเตียง ขณะที่คนอื่น ๆ แบกะดิน จัดการสรงน้ำที่บ่อด้านหลังห้องครัว เป็นบ่อโพงต้องตักเอาทีละถัง ใกล้ ๆ บ่อน้ำเป็นศาลาที่พระท่านสอนภาษาอังกฤษให้บรรดาลูกสาวชาวบ้าน พวกสาว ๆ เลยดูพระสรงน้ำกันเป็นของสนุก..!