[เถรี]

แม้แต่อาตมาที่อยากศึกษาจนกระทั่งรู้ว่าต้องทำอย่างไร ขนาดนั้นก็ยังนั่งภาวนาแล้วดิ้นตึงตังโครมครามอยู่ ๒ เดือนกว่า แล้วท่านทั้งหลายที่ไม่รู้วิธีก็ดี หรือว่ารู้แล้วกลัวอายกลัวตายก็ตาม ท่านอาจจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตติดอยู่แค่ระดับนี้ ไม่สามารถที่จะไปไหนได้

ดังนั้น..ในเรื่องของอาการปีติ ไม่ว่าจะเป็นขนลุก น้ำตาไหล ร่างกายโยกโคลง หรือว่าลอยขึ้นทั้งตัว หรือตัวพองตัวใหญ่ ตัวแตกตัวระเบิดอย่างไรก็ตาม เราต้องปล่อยให้เป็นไปจนเต็มที่ ถ้าหากว่าเต็มที่แล้วจะไม่เป็นอีก ยกเว้นว่าจะต้องเจอกับปีติตัวต่อไป กำลังใจจึงจะลดลงมาให้พบเห็น ซึ่งน้อยคนที่จะเป็นเช่นนั้น

อาตมาเองเรื่องขนลุกน้ำตาไหล ร่างกายโยกโคลงหรือว่าตัวลอย เกิดขึ้นล่วงหน้าไปเป็น ๑๐ ปีแล้ว กว่าที่อาการตัวพอง ตัวใหญ่ ตัวแตก ตัวระเบิด จะตามมา ต้องบอกว่ามาช้าไปเป็น ๑๐ ปีแต่ก็ยังมา เมื่อเป็นเช่นนั้นถ้าหากว่าท่านทั้งหลายมีวิสัยเป็นพุทธภูมิ ตั้งใจที่จะบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณมาก่อน ท่านเหล่านี้จะต้องรู้ครบทุกอย่าง เพื่อเอาไปสอนคนอื่นเขาต่อ ถ้าอย่างนั้นท่านก็จะพบกับปีติทั้ง ๕ ตัว

แต่ถ้าสำหรับระดับสาวกภูมิทั่ว ๆ ไปบางคนไม่เคยพบเลยก็มี สภาพจิตทรงเป็นฌานก้าวข้ามปีติไปเลย บางท่านก็พบปีติ ๑ ตัว ๒ ตัว ๓ ตัว ไม่เคยพบครบ ๕ ตัว ขึ้นอยู่กับกำลังความเข้มแข็งของบารมีที่เราสร้างมา

ดังนั้น ขอให้ทุกคนระลึกอยู่เสมอว่า การบำเพ็ญภาวนาหรือการปฏิบัติธรรมนั้น ต้องแลกกันด้วยชีวิตจึงจะประสบความสำเร็จ ถ้าเรื่องแค่นี้เรายังกลัว เรายังอายอยู่ โอกาสที่จะทรงฌานแบบคนอื่นได้ก็ไม่มี อย่าว่าแต่เข้าถึงความเป็นพระอริยเจ้าเลย

ครั้งหน้าถ้าเกิดอาการทั้งหลายอย่างนี้ จงอย่าไปสนใจ ให้เราอยู่กับลมหายใจเข้าออก มาอยู่กับคำภาวนาของเรา ร่างกายจะเกิดอะไรขึ้นปล่อยให้เกิดขึ้นจนเต็มที่ พอก้าวพ้นไปได้เราจะทรงฌานได้เอง



ลำดับต่อไปขอให้ทุกท่านภาวนาและพิจารณาตามอัธยาศัย จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านเติมบุญ
วันเสาร์ที่ ๑ กันยายน ๒๕๖๑
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย คะน้า)