[คิมหันต์]

เฮ้ย...เอาอีกแล้ว..! เครื่องดับกลางแก่งลอยถอยหลัง อาตมาคว้าไม้น้ำกอใหญ่ ยื้อจนเรือเบนทิ่มติดฝั่ง บักว่อกเอ๊ย...น้ำมันหมดตามเคย มารดามันวิ่งเรือมาไม่รู้หรืออย่างไรว่า น้ำมันถังหนึ่งไปได้แค่ไหน ? อาตมาเลิกสงสัยแล้วว่า ทำไมเรือคว่ำคนตายกันปีละหลายครั้ง..!

ส่องไฟฉายช่วยนายท้ายที่งมโข่งเติมน้ำมัน เรียบร้อยแล้วออกเรือได้ มันมืดจนมองข้างหน้าไม่เห็น ต้องอาศัยแหงนมองท้องฟ้า เล็งเทียบกับยอดไม้แล้วเลี้ยวไปตามช่องว่างที่พอมองเห็น เมฆมามืดหนักเข้าไปอีก อาตมาถอดจีวรพับใส่ถุงพลาสติก ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า...

“ต้องค้างข้างหน้าแน่นอนครับท่านอาจารย์ ไปกลางคืนไม่ได้หรอก ผ่านด่านกลางคืนทหารมันยิงเอาจริง ๆ...” นายทองที่พูดไทยออกแปร่งหน่อยบอกมา อีกไม่นานมาถึงหมู่แพบ้านจ็อกเผีย เรือของเราเข้าเทียบท่า ทุกคนขึ้นไปพักผ่อน บ้างก็สั่งอาหารมากินกันชุลมุนวุ่นวาย...

อาตมาขึ้นฝั่งไปปัสสาวะ แล้วล้างหน้าแปรงฟัน สวดมนต์ทำวัตร พอดีฝนลงหนัก นายยาวเอาน้ำอัดลมมาประเคน อาตมารับแล้วส่งคืนให้ บอกว่าค่ำแล้วไม่ฉันน้ำอีก ขี้เกียจลุกขึ้นมาปัสสาวะกลางดึก เกือบสองทุ่มเรือของท่านทนงศักดิ์จึงมาถึง เปียกฝนโชกไปตาม ๆ กัน แพที่ไม่ใหญ่นักเลยแน่นไปหมด...

คลิกเพื่ออ่านตอนต่อไป