[เถรี]

เมื่อหมอเทียนมา เขาก็ไม่นวด เขาบอกว่าเกิดจากการที่เส้นจมมานาน เพราะอาตมานั่งท่าเดียวอยู่นาน ๆ ไม่สามารถจะดึงเส้นให้ขึ้นได้เลยเสียทีเดียว เขาเลยเปลี่ยนเป็นวิธีขูด เขาใช้ถ้วยขูดเส้น พ่อเจ้าประคุณเถอะ..รสชาติอธิบายไม่ถูกเลยว่าประทับใจขนาดไหน เขาก็บอกว่าพอขูดแล้วต้องเจาะ เพื่อระบายเลือดเสียออก ว่าแล้วก็เอาเข็มจิ้ม ๆ ๆ ๆ

ตอนที่เขาขูดก็เห็นภาพอีกชาติหนึ่ง ชาตินั้นเป็นพะทำมะรง (พัศดีหรือผู้คุม) สั่งมัดนักโทษแล้วก็เฆี่ยน ที่เขาเรียกว่า "โยงแล้วเฆี่ยน" ถ้าจะเฆี่ยนให้แสบก็ใช้หวายแช่เยี่ยว เยี่ยวนี่เป็นเกลือ พอตีแล้วแตก พอแตกไปโดนเกลือรสชาติอย่าบอกใคร เมื่อหมอเทียนขูดและก็จิ้มจนสะใจแล้ว เขาก็บอกว่าอาจารย์เลือดไม่ออก ต้องระบายเลือดเสียออก เขาก็จิ้มใหญ่ แล้วยังมีหน้าหันไปคุยกับน้องเล็กว่า "นี่ผมจิ้มเป็นร้อยเข็มแล้วนะ เลือดไม่ออก" ก็ปรากฏว่าเบาไปสักประมาณ ๗๐ เปอร์เซ็นต์ เหลืออยู่อีกประมาณ ๓๐ เปอร์เซ็นต์ คือเอี้ยวตัวข้างขวาไม่ได้ แต่ไม่เจ็บสาหัสถึงขนาดนอนไม่ได้

ก็เลยตัดสินใจ น้องเล็กมานี่ทีวะ เส้นอยู่ตรงนี้ช่วยกดให้ที ปรากฏว่าน้องเล็กเขากดจนมือสั่นเลย แต่ก็ไม่ลง อาตมาก็เออ...แรงกรรมต้านได้ขนาดนี้เลย พอรุ่งขึ้นต้องมางาน มาที่นี่ พอดีเทวดามาโปรด พระครูแสง (หลวงตาแสงชัย) มาพอดี บอกว่าคุณช่วยกดให้ที ปรากฏว่าตัวเท่าควายอย่างพระครูแสง โหมลงไปทั้งตัว ก็กดไม่ลง คนตัวใหญ่อย่างพระครูแสงกดไม่ลง คนอื่นก็กดไม่ลงหรอก เหมือนกดใส่พื้นหิน ยุบสักนิดก็ไม่มีเลย อะไรจะสนองได้ขนาดนั้น

พระพุทธเจ้าท่านจึงได้ตรัสว่ากรรมวิบาก การส่งผลของกรรมอย่าไปเสียเวลาคิด ส่งได้ขนาดนั้น ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ก็พลิกวิกฤตนี้เป็นโอกาส พิมพ์เอาไว้อ่านเล่นดีกว่า