[เถรี]

ตอนนั้นสมัยสามก๊ก ไปรบกับเขา ด้วยความที่ไม่อยากให้ทหารเสียชีวิตมาก ก็เลยท้าดวลกับแม่ทัพฝ่ายตรงข้าม ปรากฏว่าฝ่ายนั้นเขามา ๕ คน อาตมาก็เอากับเขาด้วย เพราะการโดนรุม ๑ ต่อ ๕ ถือว่าเป็นเรื่องปกติของตัวเองเลย

วางแผนรบเสียดิบดี ว่าต้องจัดการอย่างไรก่อน เนื่องจากการที่เขาตะลุมบอนเข้ามานั้น ถ้าพลาดแม้แต่นิดเดียว ถ้าโดนเข้าไปนี่โอกาสแก้ตัวจะไม่มีเลย พอเห็นเขาขี่ม้าตีวงเข้ามา อาตมารู้เลยว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะรอด และถ้าพลาดอย่างไรถึงจะตาย โอกาสจะเฉือนกันอยู่แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น

อาตมาตั้งใจขี่ม้าพุ่งเข้าใส่คนตรงหน้า ปะทะกับเขาเต็มที่ ตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไร แค่จะกระแทกให้เขาถอย แต่ด้วยความเคยชินของคน ในตอนแรกเมื่อเจอศัตรูก็จะระวังตัวสุดขีด ดังนั้น..พอเราปะทะกับคนหนึ่ง อีกสี่คนเขาจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เป็นเป้าหมาย เขาจะผ่อนคลายความระวังตัวลงนิดหนึ่ง

เมื่อปะทะ คนแรกก็ถอย...ดึงม้ากลับ อาตมาดึงทวนลงมาเหน็บไว้ที่ขาหนีบ แล้วคว้าเอาเกาทัณฑ์ขึ้นมา ช่วงจังหวะที่ม้าเอี้ยว ก็พลิกตัวยิง แล้วฝ่ายตรงข้ามเขาก็เผลอ เลยโดนเข้าตรงคอกับช่วงไหล่พอดีอาตมา ก็เออ..กรรมที่ปวดจนไหล่เอียงก็เพราะอย่างนี้นี่เอง ฝ่ายเขาพอโดนเกาทัณฑ์ก็ตกลงจากม้า ลงไปชักข้างล่างอยู่ตั้งนาน

ปรากฏว่าสี่โมงเย็น หมอเทียนก็ยังไม่มา อาตมาก็สาหัสต่อไป เจ็บอยู่คนเดียว จะทำอย่างไรได้ ไม่ว่าจะลุก จะนั่ง จะยืนมีสติสมบูรณ์หมด เพราะขยับกี่ท่าก็เจ็บ ไม่มีสติก็ไม่ได้ ตอนนอนกว่าจะหามุมลงได้ก็แทบตาย ช่วงที่นอนไม่ค่อยเป็นอะไรเท่าไร เพราะตัวถึงพื้นได้ก็ผ่อนคลาย แต่ตอนที่จะตื่นนี่สิ เหมือนอาการจะหนักกว่าเดิม พอลุกขึ้นมาเหมือนผิดจังหวะ โดนกระชากร่วงลงไปอีก ลุกขึ้นมาสองครั้งก็หล่น สามครั้งก็หล่น เหมือนคนกำลังชักกระตุกอยู่ แล้วก็เจ็บสุด ๆ เลย เหมือนลักษณะที่ฝ่ายเขากำลังชักใกล้ตาย กรรมเล่นเราขนาดนี้เลยหรือ ?

ผ่านไปหนึ่งวัน ตอนบ่ายหมอเทียนก็มา หมอเทียนบอกว่า "ผมมาตั้งแต่สิบโมงเช้าแล้วครับอาจารย์ แต่คิดว่าอาจารย์อาจจะติดฉันเพลหรือพักผ่อนอยู่ ผมก็เลยรอ ไปนวดคนในตลาดก่อน" จะเห็นชัดเลยว่าเรื่องวาระกรรมถ้ายังไม่พ้นวาระ อย่างไรก็ต้องรับก่อน