[เถรี]

ถาม : หนูภาวนาให้ได้ฌานลึก ๆ ก่อน แล้วค่อยลองขยับตัว แต่พอถึงตอนนั้นรู้สึกว่าหนักมากค่ะ จะลืมตาขึ้นมาได้นี่ต้องคลายสมาธิลงมาก่อน อย่าว่าแต่ขยับตัวเลยค่ะ
ตอบ : ใช่

ถาม : แล้วอย่างนี้จะได้ฌานใช้งานแบบฌานลึกได้อย่างไรคะ ?
ตอบ : หัดเข้าออกสมาธิอยู่บ่อย ๆ ซ้อมเข้าซ้อมออก พอเราคล่องตัวมาก ๆ เรานึกจะให้ไปถึงระดับไหนก็ไประดับนั้น

อย่างที่วัดท่าขนุน น่าเสียดาย..อาตมาบอกพระบอกเณรกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่า ตอนคุณเข้าสมาธิเข้าเต็มที่เลย แต่ทันทีที่เสียงตามสายจบ เราคลายสมาธิออกมาเพื่อที่จะมาทำวัตรเช้า เคยสังเกตไหมว่าอารมณ์ใจคลายออกมาได้แค่ไหน ? ช้าเร็วอย่างไร ? แล้วควบคุมได้อยู่ในระดับไหน ? ฉะนั้น..ของเราต้องไปทำให้ได้คล่องตัว ไปซ้อมใหม่นะ

สมัยก่อนอาตมาก็นั่ง ๆ นอน ๆ ถึงเวลาเอนตัวลงก็เข้าสมาธิเต็มที่ ถึงเวลาลุกขึ้นก็คลายออกมา ซ้อมอยู่ทั้งวัน จนคนเขาคิดว่าบ้า นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่คนเดียว