[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "อาตมาเดินทางกลางคืนจนหลงมาเยอะแล้ว กลางวันเราจะเห็นภูมิประเทศเป็นอย่างหนึ่ง กลางคืนจะเห็นเป็นอีกอย่างหนึ่ง สมัยก่อนตอนฝึกเดินป่า ครูเขาสอนนักสอนหนาว่า “ก่อนมืดให้มองทุกสิ่งทุกอย่างรอบ ๆ บริเวณนั้นจนจำขึ้นใจ ไม่อย่างนั้นแล้วพอถึงเวลากลางคืนมืด ๆ เรามักจะหลอนตัวเอง” สิ่งที่เราเคยเห็นก็กลายเป็นสิ่งที่จะมาทำร้ายเรา เป็นต้น

โดยเฉพาะถ้าธุดงค์ในป่า เคยได้ยินเสียงแปะ ๆ เลยไปคิดที่โบราณเขาบอกว่า ผีกองกอยกระโดดตีนเดียว เสียงดังแปะ ๆ พระที่ท่านไม่รู้ก็กลัวกันอย่างชนิดหัวหด ท้ายสุดอาตมาก็สงสัยว่า "โดดอยู่ได้..ทำไมไม่ไปไหนสักทีวะ ?" ก็เลยเปิดกลดออกไปส่องไฟดู ปรากฏว่าพอดึก ๆ แล้วน้ำค้างตกกระทบใบไม้แห้งที่พื้น เสียงดัง แปะ ๆ ก็จินตนาการเป็นผีกองกอยกำลังกระโดดตีนเดียวอยู่

โปรดอย่าหัวเราะ เจอเองนี่หัวเราะไม่ออกแน่นอน ดีไม่ดีจับไข้หัวโกร๋น ไม่ต้องโกนหัวไปตลอดชีวิตเลย กลางคืนเงียบ ๆ เสียงจะดังไกลมาก อยู่ ๆ ก็มีเสียงดัง "ตึ้ก..!" เหมือนกับตัวอะไรใหญ่ ๆ กระโดดลงจากต้นไม้มาใกล้ ๆ อีกไม่นานก็อีก "ตึ้ก..!" อาตมาเป็นคนขี้สงสัย ถ้าสงสัยจะออกไปส่องไฟดูหมด ปรากฏว่าเป็นใบไม้ ไม่ทราบเรียกว่าต้นอะไร ใบใหญ่ประมาณ ๒ ฝ่ามือ แห้งแล้วหลุดจากขั้ว ก้านใบใหญ่เท่านิ้วเราได้ แล้วก็ยาวสักศอกหนึ่ง ในเมื่อก้านใหญ่แล้วหนักกว่า เวลาหลุดจากขั้วก็หมุนควง แล้วเอาก้านกระแทกพื้นดัง "ตึ้ก..!" กลางคืนเงียบสงัด ได้ยินเสียงดังเหมือนคนโดดลงจากต้นไม้เลย

พวกนี้ยังไม่เท่าไร อย่างไรเสียก็เป็นเสียงที่เราต้องจินตนาการเอง แต่เคยเข้าไปป่าองธิ เป็นแมลงตระกูลจั๊กจั่น อยู่ ๆ แหกปากสนั่นขึ้นมา "แว้ด ๆ" ขึ้นพร้อมกัน ถ้าอยู่ป่าคนเดียวนี่ขวัญหนีดีฝ่อแน่ ไปที่บึงลับแลก็โดนนกแว่นหลอก นกแว่นเป็นนกตระกูลนกยูง แต่ว่าเป็นสีน้ำตาล จะตบปีก ลักษณะกระพือปีกตบกันเพื่ออวดตัวเมีย ดังสนั่นเลย จนกระทั่งนึกว่าสัตว์ใหญ่ที่ไหนมา