[ทาริกา]

๑๖ เมษายนแล้ว... จบไปตอนหนึ่ง ! เรื่องของอะไรล่ะ ! เรื่องมันชวนให้เชื่อให้หลงตัวเองของนักปฏิบัติกรรมฐาน ถ้าเราไม่พินิจพิจารณาที่สติ ที่อารมณ์ใจว่ามันยังมีความเศร้าหมองมีความสกปรกเหลือติดอยู่อีกมากน้อยเพียงไร ในขณะที่นิมิตที่เกิดขึ้นจริง ๆ มาถึง เราจะหลงไปตามเรื่องราวนั้น อิ่มใจมั่นใจไปตามนั้น แล้วในขณะนั้นเอง.. ที่ลืมสติ.. ละอารมณ์ปัญญาที่พิจารณาความเลวที่ยังค้างคาใจอยู่อีก..อีกมาก

ไหน ๆ ก็เล่ามาแล้ว ก็ต่ออีกเรื่องหนึ่งได้ไหมลูก รำคาญก็อย่าอ่าน ..แต่ว่ามันเป็นเรื่องในบ้านใหญ่นะลูก ! มันเกิดผลกระทบกระเทือนต่อส่วนรวมในทางที่ไม่น่าโมทนา อ่านเถิดลูก ! (สรุปว่าหลวงตาให้อ่านค่ะ)

คือมันเป็นเรื่องที่สองในร้อยแปดเรื่อง ที่เทวดายุให้หลวงตาเสียคน มีโยมผู้ชายหนุ่ม ๆ คนหนึ่งอยู่ที่สหรัฐอเมริกาโน่น กลับมาเมืองไทยก็รีบมาหาหลวงตาที่วัดท่าซุงทันที กราบงามเกินสามครั้งด้วยความปีติ แล้วก็จ้องหน้าเชื่อมสายตาศรัทธาล้นไหลเข้าตาหลวงตาพูดว่า

“…หลวงตาดีต่อลูกมาก ไม่ทราบจะขอบพระคุณอย่างไร...”

ก็งงสิหลวงตา เพิ่งเคยเห็นหน้ากันครั้งแรก

“มีอะไรหรือ” ถามสาวหาเรื่องไป ก็ได้เรื่องว่า
“เมื่อเดือนก่อน..ผมยังอยู่ที่นิวยอร์กขณะนั่งกรรมฐานบนเตียงก่อนนอน หลวงตาไปสอนผมถึงหัวเตียง ขอบพระคุณหลวงตามาก”

“หือ..สอนอย่างไร ไปอย่างไร?”
ก็งงหนักเข้าไปอีก เราอยู่วัดท่าซุง ไม่เคยรู้จักหน้าตา แต่หนุ่มเมืองนอกไม่ยอมงงด้วย แกมองหน้า ทำตายิ้มแบบรู้ทันกัน อย่ามาทำแกล้งถามเลยหลวงตา.. อะไรทำนองนั้น

“หลวงตาเหาะลอยทะลุผนังอพาร์ตเมนท์ห้องนอน นั่งลอยอยู่เหนือหัวเตียง เห็นจะจะ..พูดสอนผมอยู่กว่าหนึ่งชั่วโมง”
พูดไปก็จ้องหน้าตาอิ่มบุญไป

“หลวงตาสอนผมถึง ๗ คืนติดต่อกันเวลาเดียวกันเป๊ะเลย คืนที่ ๘ ก็ไม่ไปสอนผมอีกจนถึงวันนี้ ..ทำไมหลวงตาไม่เมตตาลูกอีก?”

คิดหนักหน่วงอยู่ในใจ
หนักใจที่จะตอบเขายังไง...หน่วงใจคิดไม่ออกว่านี่มันอะไรกัน ! คราวนี้มาแปลกมาก ชวนให้ติดใจ ชวนให้คิดว่าหรือว่าไปจริง ๆ ตอนเข้าสมาธิทำกรรมฐาน? .. ทบทวนดูวันเวลา ถามเทียบเรียบเคียงแล้วพิจารณาอารมณ์ตอนช่วงนั้น ก็ได้เรื่องจริง !

คือช่วงนั้นกำลังเลวจัด ชัดเจน

ในเรื่องกามราคะ มันรบกวนหนัก หรือเราไปกวนมันก็ไม่รู้เหมือนกัน มันมัวหมองมืดมัวตลอด เวลาที่เขาว่าเราเหาะไปสอนนั้น กำลังอยู่ในระยะเดินงุ่นง่าน จงกรมจงคดแก้อารมณ์อยู่... แล้วมันว่ากูไปสอนได้อย่างไร?

ลูกเอย.. เมื่อจนปัญญา หลวงตาจะถามหลวงพ่อ ไม่ได้ถามกับตัวท่านนะลูก ! นึกถามในใจ.. นึกว่าเมื่อตอนที่หลวงพ่อยังมีอารมณ์เหมือนเรา ถูกถามทึกทักอย่างเรานี้ พ่อจะคิด..จะตอบอย่างไรหนอ ..ช่วยลูกด้วยเถิด เจ้าประคุณเอ๋ย

ก็ได้อารมณ์มั่นใจ ได้คำตอบขึ้นมาในใจว่า

เรายังพิจารณากายคตาสติเป็นอารมณ์อยู่อย่างเดิม และทำให้หนักขึ้นเมื่อเกิดเหตุเกิดนิมิตให้เราหลงตัวเอง ส่วนที่รู้ว่าใจเรายังเลวอยู่นั้นมองให้ชัดให้มั่นใจว่าเรายังเลวอยู่ ใจเราจะเกาะกายคตาสติสอนใจเราอย่างเดียวจะไม่สอนใคร อย่ายอมรับว่าเราดีแล้ว

ส่วนที่เขาได้นิมิตได้ประโยชน์ เพราะเห็นเราไปสอนก็เป็นจริงของเขาแต่ไม่ใช่เราเก่งไปสอนเขาได้ อาจจะเป็นเทวดาหรือพระรักษาชีวิตซึ่งเป็นพ่อแม่ครูบาอาจารย์ในอดีตชาติ ซึ่งไม่ทอดทิ้งกัน ถึงเวลาท่านก็มาสอนมานำลูกของท่านให้ได้ประโยชน์สุขให้ถูกทาง แต่ถ้าท่านสอนเขาแบบสอนเข้าไปในใจ... เขาอาจจะสงสัยไม่ได้ประโยชน์ ก็เลยเอาคำสอนนั้นมาผูกอาศัยนิมิตหยาบ คือบุคคลที่ยังมีชีวิตซึ่งเขานับถือหรือว่าอาจจะพบพานกันในอนาคต เขาจะได้มั่นใจรับกระแสธรรมด้วยความปีติมีสมาธิมั่นคงอาจจะได้ประโยชน์มั่นคงได้ เป็นเรื่องของท่านกับของเขา ไม่ใช่เรื่องของเรา เรื่องของเราคือต้องรู้ว่าเรายังเลวอย่างไรบ้าง เพราะการเกาะยึดร่างกายยิ่งพิจารณากายคตาสติ จนเบื่อหน่ายร่างกายและนิมิตหมายว่าร่างกายดีมีประโยชน์สุข

จึงตอบเขาไปว่า.. ถ้าอยากให้ไปสอนอีกก็ทำอารมณ์ให้เหมือนเดิมตอนที่เห็นไปสอนนั้น และต้องทำให้อารมณ์ดีต่อเนื่องมากกว่าเดิม อาจจะเห็นไปสอนอย่างนั้นอีก

ตอบเสร็จก็นึกตามไปอีกว่า.. เจ้าประคุณรุนช่องเอ๋ย ! ไปจัดการกันเองก็แล้วกัน ถ้าอย่างไรช่วยเปลี่ยนให้อาจารย์อื่นเหาะไปสอนบ้างเถิด อย่าให้พระแก่ ๆ ต้องลำบากใจเลย..เจ้าประคุณ !

พอเวลาว่าง ได้โอกาสเหมาะสม ก็เข้าไปกราบเรียนเล่าให้ท่านอาจารย์อนันต์รับทราบและขอโอวาทปฏิบัติ

ท่านอาจารย์ก็ยิ้มอย่างเดิม
“เออดี.. ดี ..ระวัง... เชื่อหลวงพ่อไว้ แหม ! ทำไมเราไม่มีอย่างนี้บ้างนะ?” ดูท่านสบายใจ

พี่เอย..คนที่มีมากมักจะบอกว่าไม่มีหนอ...

.....................จบตอนที่ ๔..................